भारतातील कला आणि मनोरंजन

भारतातील कला आणि स्थापत्यकलेचा मार्ग स्वदेशी आणि परदेशी प्रभावांच्या संश्लेषणाद्वारे आकारला गेला आहे ज्यामुळे प्राचीन काळापासून उर्वरित आशियातील कलांचा मार्ग आकारला गेला आहे. कला म्हणजे चित्रकला, वास्तुकला, साहित्य, संगीत, नृत्य, भाषा आणि सिनेमा . भारताच्या सुरुवातीच्या काळात, बहुतेक कलांवर वैदिक प्रभाव होता. समकालीन हिंदू धर्माच्या जन्मानंतर, जैन, बौद्ध आणि शीख धर्माच्या कला राजे आणि सम्राटांच्या आश्रयाखाली विकसित झाल्या. इस्लामच्या आगमनाने भारतीय वास्तुकला आणि कलेच्या संपूर्ण नवीन युगाचा जन्म झाला. शेवटी ब्रिटीशांनी त्यांचे स्वतःचे गॉथिक आणि रोमन प्रभाव आणले आणि ते भारतीय शैलीशी जोडले. त्यांच्या कलेत संस्कृतीचे ओतणे आहे.

आर्किटेक्चर

आग्रा येथील ताजमहाल हे इंडो-इस्लामिक वास्तुकलेचे सर्वोत्कृष्ट उदाहरण मानले जाते आणि जगातील सर्वात प्रसिद्ध स्मारकांपैकी एक आहे.

सिंधू संस्कृतीतील सर्वात प्राचीन उत्पादन शहरे आणि घरे यांचे वैशिष्ट्य होते जेथे धर्म सक्रिय भूमिका बजावत नाही. बौद्ध कालखंड प्रामुख्याने तीन महत्त्वाच्या वास्तू प्रकारांद्वारे दर्शविले जाते- चैत्य हॉल (पूजेचे ठिकाण), विहार (मठ) आणि स्तूप (पूजेसाठी/स्मृतीसाठी अर्धगोलाकार ढिगारा) - अजिंठा आणि एलोराच्या लेण्यांद्वारे आणि स्मारक सांची यांनी उदाहरण दिले. स्तूप . जैन मंदिरे उच्च पातळीच्या तपशीलाने वैशिष्ट्यीकृत आहेत जी माउंट अबू मधील दिलवारा मंदिरांमध्ये पाहिली जाऊ शकतात. हिंदू मंदिर स्थापत्यकलेची सुरुवातीची सुरुवात सध्याच्या कर्नाटकातील आयहोल आणि पट्टाडकल येथील अवशेषांवरून केली गेली आहे, आणि त्यात वैदिक वेद्या आणि उशीरा वैदिक मंदिरे आहेत ज्याचे वर्णन पाणिनीने मॉडेल म्हणून केले आहे. नंतर, जसजसे अधिक भेद झाले, तसतसे द्रविड/दक्षिणी शैली आणि किंवा इंडो-आर्यन/उत्तरी/नागारा शैली मंदिर वास्तुकला प्रबळ मोड म्हणून उदयास आली, बृहदीश्वर मंदिर, तंजावर, आणि सूर्य मंदिर, कोणार्क सारख्या निर्मितीमध्ये त्याचे प्रतीक आहे.

इस्लामच्या आगमनानंतर, पारंपारिक भारतीय आणि इस्लामिक घटकांना एकत्रित करून इंडो-इस्लामिक आर्किटेक्चर म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या आर्किटेक्चरची एक नवीन शैली उदयास आली. सुरुवातीच्या उदाहरणांमध्ये कुतुब कॉम्प्लेक्स, दिल्ली सल्तनतच्या सलग सुलतानांनी बांधलेल्या स्मारकांची मालिका समाविष्ट आहे. मुघल साम्राज्याच्या स्थापत्यशास्त्रात लाल किल्ला, ताजमहाल, आग्रा किल्ला, हुमायूनची कबर, जामा मशीद आणि फतेहपूर सिक्री यांचा समावेश होतो.

वसाहतवादाने नवा अध्याय सुरू झाला. डच, पोर्तुगीज आणि फ्रेंच प्रभावशाली असले तरी इंग्रजांचाच प्रभाव कायम होता. औपनिवेशिक कालखंडातील आर्किटेक्चर शास्त्रीय प्रोटोटाइपद्वारे अधिकार निर्माण करण्याच्या प्रयत्नांपासून ते आता इंडो-सारासेनिक आर्किटेक्चर - हिंदू, इस्लामिक आणि पाश्चात्य घटकांचे मिश्रण म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या अधिक प्रतिसादात्मक प्रतिमा तयार करण्याच्या नंतरच्या दृष्टिकोनापर्यंत भिन्न होते.

भारतात आधुनिक आर्किटेक्चरचा परिचय आणि नंतर स्वातंत्र्यानंतर, नेहरूवादी दृष्टीकोनातून चालना देणारा नमुना म्हणून शोध प्रगतीकडे अधिक होता. ले कॉर्बुझियरने चंदीगडचे - बहुतेक वास्तुविशारदांचा तिरस्कार/प्रेम- शहराचे नियोजन या दिशेने एक पाऊल मानले गेले. नंतर आधुनिकतावाद पश्चिमेकडे कमी लोकप्रिय झाला आणि नवीन दिशा शोधल्या गेल्याने, भारतीय संदर्भात मूळ असलेल्या वास्तुकलेकडे भारतात चळवळ सुरू झाली. क्रिटिकल प्रादेशिकता नावाची ही दिशा बी.व्ही. दोशी, चार्ल्स कोरिया, इत्यादी वास्तुविशारदांच्या कार्यात उदाहरणादाखल आहे. याशिवाय, 90 च्या दशकापासून जागतिकीकरण आणि आर्थिक विकासाच्या आगमनाने, आधुनिक IT कॅम्पस आणि गगनचुंबी इमारतींचा संग्रह निर्माण झाला आहे आणि आर्थिक सुधारणांचा वेग वाढल्याने, महानगरीय क्षेत्रे भविष्यातील क्षितिज प्राप्त करत आहेत.

साहित्य

रवींद्रनाथ टागोर यांना साहित्याचे नोबेल पारितोषिक मिळाले. आशिया खंडातील हा पहिला नोबेल पुरस्कार आहे.

भारतीय साहित्य हे जगातील सर्वात जुने साहित्य म्हणून सामान्यतः मान्य केले जाते, परंतु पूर्णपणे स्थापित झालेले नाही. भारतात अधिकृतपणे मान्यताप्राप्त 22 भाषा आहेत आणि गेल्या काही वर्षांमध्ये या भाषांमध्ये विविध प्रकारचे साहित्य तयार झाले आहे. भारतीय साहित्यात मौखिक आणि लेखी दोन्ही प्रकार महत्त्वाचे आहेत. भारतीय संस्कृतीत हिंदू साहित्यिक परंपरांचे वर्चस्व आहे. ज्ञानाचा पवित्र प्रकार असलेल्या वेदांव्यतिरिक्त, हिंदू महाकाव्ये रामायण आणि महाभारत, वास्तुशास्त्र आणि शहर नियोजनातील वास्तुशास्त्र आणि राज्यशास्त्रातील अर्थशास्त्र यासारखे ग्रंथ आहेत. उपखंडात भक्तीपर हिंदू नाटक, कविता आणि गाणी आहेत. कालिदास (प्रसिद्ध संस्कृत नाटक शकुंतलाचे लेखक) आणि तुलसीदास (ज्याने रामायणावर आधारित एक महाकाव्य हिंदी कविता लिहिली, ज्याला रामचरितमानस म्हणतात) या सर्वोत्कृष्ट ज्ञात आहेत.

तमिळ साहित्य 2500 वर्षांहून अधिक काळापासून अस्तित्वात आहे. टोलकाप्पियमला त्याचे सर्वात जुने काम म्हणून श्रेय देण्यात आले आहे, तर तिरुक्कुरलचा नेमका उगम अज्ञात आहे. तमिळ साहित्याचा सुवर्णकाळ संगम काळात होता, साधारण १८०० वर्षांपूर्वी. या काळातील उत्कृष्ट कलाकृती म्हणजे सिलाप्पतीकरम, मनिमेकलाई आणि शिवकासिंथामणी. तमिळ साहित्य त्याच्या धर्मनिरपेक्ष परंपरांसाठी ओळखले जाते, जरी त्याच्या लेखकांची धार्मिक श्रद्धा होती. थिरुक्कुरल हे तमिळ कलाकृतींमध्ये श्रेष्ठ मानले जाते. संस्कृत साहित्य आणि तमिळ साहित्यानंतर कन्नड साहित्य हे भारतीय साहित्यातील तिसरे जुने साहित्य आहे. कन्नड साहित्यातील सर्वात जुने अहवाल पाचव्या शतकातील आहेत. अमोघवर्ष नृपतुंगा यांनी आठव्या शतकात लिहिलेले कविराजमार्ग हे कन्नडमधील पहिले उपलब्ध साहित्यिक आहे. मध्ययुगीन काळात अवधी आणि ब्रिज सारख्या बोलींमध्ये हिंदी साहित्याची सुरुवात धार्मिक आणि तात्विक कविता म्हणून झाली. या काळातील सर्वात प्रसिद्ध व्यक्ती म्हणजे कबीर आणि तुलसीदास . आधुनिक काळात, खादी बोली अधिक ठळक झाली आणि संस्कृतमध्ये विविध प्रकारचे साहित्य निर्माण झाले.

सर्वात प्रसिद्ध बंगाली लेखक नोबेल पारितोषिक विजेते रवींद्रनाथ टागोर आहेत, ज्यांना साहित्यासाठी नोबेल पारितोषिक मिळाले आहे . गेल्या शतकात, अनेक भारतीय लेखकांनी केवळ पारंपारिक भारतीय भाषांमध्येच नव्हे तर इंग्रजीमध्येही स्वतःला वेगळे केले आहे. साहित्यातील भारताचे एकमेव मूळ जन्मलेले नोबेल पारितोषिक विजेते बंगाली लेखक रवींद्रनाथ टागोर होते, परंतु त्रिनिदादमध्ये जन्मलेले डायस्पोरा भारतीय कादंबरीकार व्ही.एस. नायपॉल यांनीही 2001 मध्ये नोबेल जिंकले. इतर प्रमुख लेखक जे एकतर भारतीय किंवा भारतीय वंशाचे आहेत आणि भारतीय थीमपासून खूप प्रेरणा घेतात ते म्हणजे आरके नारायण, विक्रम सेठ, सलमान रश्दी, अरुंधती रॉय, राजा राव, अमिताव घोष, विक्रम चंद्र, मुकुल केशवन, शशी थरूर, नयंतरा, अनंत . देसाई, अशोक बनकर, शशी देशपांडे, झुम्पा लाहिरी, आणि भारती मुखर्जी .

संगीत

भारतीय संगीतामध्ये लोक, लोकप्रिय, पॉप आणि शास्त्रीय संगीताच्या अनेक प्रकारांचा समावेश आहे. कर्नाटक आणि हिंदुस्थानी संगीतासह भारताच्या शास्त्रीय संगीत परंपरेचा सहस्राब्दींचा इतिहास आहे आणि अनेक युगांमध्ये विकसित झालेला, धार्मिक प्रेरणा, सांस्कृतिक अभिव्यक्ती आणि शुद्ध मनोरंजनाचे स्रोत म्हणून आजही भारतीयांच्या जीवनासाठी मूलभूत आहे. भारत हा अनेक डझन वंशीय गटांचा बनलेला आहे, ते त्यांच्या स्वतःच्या भाषा आणि बोली बोलतात . स्पष्टपणे उपखंडीय प्रकारांसोबतच पर्शियन, अरब आणि ब्रिटिश संगीताचा मोठा प्रभाव आहे. फिल्मी आणि भांगडा सारख्या भारतीय शैली संपूर्ण युनायटेड किंग्डम, दक्षिण आणि पूर्व आशिया आणि जगभरात लोकप्रिय झाल्या आहेत.

भारतीय तारे आता अनेक देशांमध्ये रेकॉर्ड विकतात, तर जागतिक संगीत चाहते भारतातील विविध राष्ट्रांचे मूळ संगीत ऐकतात. अमेरिकन सोल, रॉक आणि हिप हॉप संगीताने देखील प्रामुख्याने भारतीय पॉप आणि फिल्मी संगीतावर मोठा प्रभाव पाडला आहे. गझल, कव्वाली, ठुमरी, धृपद, दादरा, भजन, कीर्तन, शब्द आणि गुरबानी हे इतर अत्यंत लोकप्रिय प्रकार आहेत. 1931 मध्ये अर्देशीर एम. इराणी यांच्या आलम आरा आणि त्याच्या लोकप्रिय साउंडट्रॅकच्या प्रकाशनाने फिल्मी संगीताची सुरुवात झाली असे म्हणले जाते. भारतीय चित्रपटसृष्टीच्या सुरुवातीच्या काळात, काही पाश्चात्य घटकांसह चित्रीकरण हे सामान्यतः भारतीय (शास्त्रीय आणि लोक) प्रेरणादायी होते. वर्षानुवर्षे, पाश्चात्य घटक वाढले आहेत, परंतु भारतीय चव पूर्णपणे नष्ट न करता. बहुतेक भारतीय चित्रपट संगीतमय असतात आणि त्यात विस्तृत गाणे आणि नृत्य क्रमांक असतात. भारतीय शब्द वापरण्यासाठी पॉप म्युझिक कंपोझर्स — किंवा संगीत दिग्दर्शकांसाठी सतत काम केले जाते. चित्रपटाचे साउंडट्रॅक टेप आणि सीडी म्हणून रिलीज केले जातात, कधीकधी चित्रपट प्रदर्शित होण्यापूर्वीच.

नृत्य

भारतीय शास्त्रीय नृत्य वेगवेगळ्या शैलीत सादर केले जाते. त्याचा सिद्धांत तामिळनाडू (400 ईसापूर्व) येथील ऋषी भरत मुनीच्या नाट्यशास्त्रात सापडतो. नाट्यशास्त्र हा शास्त्रीय भारतीय नृत्यावरील सर्वात महत्त्वाचा प्राचीन ग्रंथ आहे. हिंदू धर्म आणि तत्त्वज्ञानाच्या पायाच्या संदर्भात याला पाचवा वेद देखील म्हणले जाते, ज्यातून कर्नाटक संगीताची संबंधित दक्षिण भारतीय संगीत परंपरा निर्माण झाली. त्याच्या विविध वर्तमान प्रकारांमध्ये भरतनाट्यम, ओडिसी, मणिपुरी, कथकली, कुचीपुडी, मोहिनीअट्टम, कथ्थक आणि सत्रिया यांचा समावेश होतो .

भरतनाट्यम हा तामिळनाडूमध्ये उगम पावणारा शास्त्रीय नृत्य प्रकार आहे. याची निर्मिती भरत मुनींनी केली असावी असे मानले जाते. प्राचीन काळी भरतनाट्यम हे मंदिर (हिंदू मंदिर) देवदासींद्वारे केले जात होते. हिंदू मंदिरांमधील अनेक प्राचीन शिल्पे भरतनाट्यम नृत्य मुद्रा करणांवर आधारित आहेत.

ओडिसी हा नृत्याच्या सर्वात जुन्या प्रकारांपैकी एक आहे, ज्यामध्ये ओडिसी नृत्याचे चित्रण इ.स.पूर्व 1 व्या शतकापर्यंतचे आहे. भारतीय शास्त्रीय नृत्याच्या इतर प्रकारांप्रमाणे, ओडिसी शैलीचा मूळ पुरातन काळापासून आहे. उदयगिरी ( भुवनेश्वर जवळ) च्या टेकड्यांमध्ये बस-रिलीफमध्ये नर्तकांचे चित्रण केलेले आढळते, ते 1ल्या शतकातील आहे. नाट्यशास्त्र या प्रदेशातील नृत्याबद्दल बोलते आणि त्याला ओद्रा-मागधी असे संबोधते.

कथकली ( कथेसाठी कथा , अभिनय किंवा नाटकासाठी काली ) हा नृत्य- नाटकाचा एक प्रकार आहे. दक्षिण भारतातील केरळ राज्यात 500 वर्षांपूर्वी त्याचा उगम झाला. नाटक, नृत्य, संगीत आणि कर्मकांड यांचा तो अप्रतिम संगम आहे. स्पष्टपणे रंगवलेले चेहरे आणि विस्तृत वेशभूषा असलेली पात्रे हिंदू महाकाव्य, महाभारत आणि रामायणातील कथा पुन्हा साकारतात.

कुचीपुडी हा दक्षिण भारतातील आंध्र प्रदेश, तेलंगणा राज्याचा शास्त्रीय नृत्य प्रकार आहे. कुचीपुडी हे बंगालच्या उपसागराच्या सीमेवर असलेल्या कृष्णा जिल्ह्यातील दिवी तालुक्यातील एका लहान गावाचे नाव आहे आणि रहिवासी ब्राह्मणांनी या पारंपारिक नृत्य प्रकाराचा सराव केल्यामुळे त्याला सध्याचे नाव मिळाले. मोहिनीअट्टम हे दक्षिण भारतातील केरळ राज्यातील एक पारंपारिक नृत्य आहे. मोहिनी ही हिंदू पौराणिक कथांमधील अप्सरा आहे आणि मल्याळममध्ये अट्टम म्हणजे नृत्य. म्हणून मोहिनीअट्टमचा अर्थ मूलत: "जादूचा नृत्य" असा होतो. मोहिनीअट्टमची थीम देवावर प्रेम आणि भक्ती आहे. नर्तकांनी परिधान केलेला पोशाख सामान्यत: सोनेरी किनारी असलेली पांढऱ्या रंगाची कासवू साडी असते.

कृष्णाच्या जीवनातील भागांवर नृत्य करणाऱ्या वैष्णव भक्तांमधून कथ्थक नृत्य प्रकाराचा उदय झाला. मूलतः उत्तर भारतीय मंदिर नृत्य, त्याचे रूपांतर मुघल काळातील दरबारी नृत्यात झाले. नवीन मुस्लिम प्रभावाने नृत्य प्रकारात काही बदल घडवून आणले: जे मोठ्या प्रमाणावर भक्ती प्रथा होती ते आता अधिक दरबारी मनोरंजन बनले आहे.

आसामी साहित्य आणि संस्कृतीचे प्रमुख शिल्पकार मानले जाणारे महान वैष्णव ( भक्ती ) गुरू श्रीमंत शंकरदेव यांची सत्तरीय नृत्य ही निर्मिती आहे असे मानले जाते. अंकिया नाट (आसामी एकांकिकेचा एक प्रकार, शंकरदेवाची दुसरी निर्मिती) सोबत करण्यासाठी त्यांनी हे भव्य सत्तरीय नृत्य तयार केले जे सहसा सत्रास (आसामी मठात) सादर केले जात असे. हे नृत्य सत्रांमध्येच विकसित झाले आणि वाढले म्हणून त्याला या धार्मिक संस्थांचे नाव दिले गेले.

ऋतूंचे आगमन, मुलाचा जन्म, लग्न आणि सण साजरे करण्यासाठी प्रत्येक संभाव्य प्रसंगी लोकनृत्ये सादर केली जातात. नृत्य हावभाव, मुद्रा आणि अभिव्यक्तींवर खूप केंद्रित आहेत. नृत्य उत्साह आणि चैतन्य सह फुटले. पुरुष आणि स्त्रिया काही नृत्ये खास करतात, तर काही कार्यक्रमांमध्ये स्त्री आणि पुरुष एकत्र नृत्य करतात. बऱ्याच प्रसंगी कलाकार मुख्य गीत गातात आणि वाद्यांची साथ असते. नृत्याच्या प्रत्येक प्रकाराचा एक विशिष्ट पोशाख असतो. बहुतेक पोशाख विस्तृत दागिन्यांसह आकर्षक असतात.

भांगडा हा संगीत आणि नृत्याचा एक प्रकार आहे ज्याचा उगम भारतातील पंजाब प्रदेशात झाला आहे. भांगडा नृत्याची सुरुवात पंजाबी शेतकऱ्यांनी वैशाखी, शीख सण साजरा करण्यासाठी लोकनृत्य म्हणून केली. गावकऱ्यांनी त्यांच्या जमिनीची शेती कशा पद्धतीने केली हे विशिष्ट हालचाली प्रतिबिंबित करतात. भारताच्या फाळणीनंतर ही संगीत कला पुढे संश्लेषित झाली, जेव्हा पंजाबच्या विविध भागांतील निर्वासितांनी त्यांची लोकनृत्ये ते ज्या प्रदेशात स्थायिक झाली त्या लोकांसोबत शेअर केली. हा संकरित नृत्य भांगडा झाला. नृत्य फक्त एका चालीपासून सुरू झाले आणि नंतर विकसित झाले. हे शीख समुदायातील पंजाबी कलाकारांनी लोकप्रिय केले आहे, ज्यांच्याशी ते आता सामान्यतः संबंधित आहे.[1] आज, भांगडा नृत्य जगभरात विविध प्रकारांमध्ये आणि शैलींमध्ये टिकून आहे – त्यात पॉप संगीत, चित्रपट साउंडट्रॅक, महाविद्यालयीन स्पर्धा आणि अगदी टॅलेंट शो यांचा समावेश आहे.

थिरायट्टम हे केरळ राज्यातील दक्षिण मलबार प्रदेशातील (कोळिकोड आणि मलप्पुरम दि:) एक धार्मिक नृत्य आहे. मल्याळम भाषेत, "थिरायट्टम" हा शब्द 'रंगीत नृत्य' असा आहे. नृत्य, वाद्य संगीत, नाटक, फेशियल आणि बॉडी मेकअप, मार्शल आर्ट आणि धार्मिक कार्याचे मिश्रण असलेल्या या जीवंत जातीय कला प्रकारात. थिरायट्टम उत्सवादरम्यान, पवित्र उपवन आणि गावातील देवस्थानांच्या अंगणात थिरायट्टम लागू केले गेले.

नाटक

• 
  कथकली केरळ, भारतातील शास्त्रीय नाट्य प्रकारांपैकी एक
• 
  मणिपुरी नृत्यशैलीतील रस लीला नाट्यप्रदर्शन
• 
  यक्षगान हे तुलुनाडूचे एक प्राचीन नृत्य नाटक आहे.
• 
  कूडिअट्टम कलाकार कपिला वेणू
• 
  बंगाली जत्रा थिएटर, 'नती बिनोदोनी' नाटकातील एक चित्र. जत्रा हा बंगाली आणि ओडिया थिएटरचा लोकप्रिय लोक-नाट्य प्रकार आहे.

भारतीय नाटक आणि रंगभूमीला त्याच्या संगीत आणि नृत्यासोबत मोठा इतिहास आहे. कालिदासाची शकुंतला आणि मेघदूत ही नाटके भासाच्या अनुषंगाने काही जुनी नाटके आहेत. केरळमधील कुतियट्टम, प्राचीन संस्कृत थिएटरचा एकमेव जिवंत नमुना आहे, ज्याचा उगम सामान्य युगाच्या सुरुवातीस झाला असे मानले जाते, आणि मानवतेच्या मौखिक आणि अमूर्त वारशाचा उत्कृष्ट नमुना म्हणून युनेस्कोने अधिकृतपणे मान्यता दिली आहे. ते नाट्यशास्त्राचे काटेकोरपणे पालन करते. नात्याचार्य मणी माधव चाक्यर यांना प्राचीन काळापासून लुप्त होत चाललेली नाट्य परंपरा पुनरुज्जीवित करण्याचे श्रेय दिले जाते. रस अभिनयातील प्रभुत्वासाठी ते प्रसिद्ध होते. त्यांनी अभिज्ञासाकुंतला, विक्रमोर्वशीय आणि मालविकाग्निमित्र ही कालिदासाची नाटके सादर करण्यास सुरुवात केली ; भासाचे स्वप्नवासवदत्त आणि पंचरात्र ; हर्षाचा नागानंद .