राममनोहर लोहिया

डॉ राम मनोहर लोहिया (२३ मार्च, १९१० - १२ ऑक्टोबर, १९६७ ) एक भारतीय स्वातंत्र्य सैनिक, विचारवंत आणि समाजवादी राजकारणी होते.

राम मनोहर लोहिया

प्रारंभिक जीवन आणि शिक्षण

डॉ राम मनोहर लोहिया, 23 मार्च 1910 रोजी त्यांचा जन्म झाला उत्तर प्रदेशच्या अयोध्या जिल्हा (उपस्थित आंबेडकर नगर जिल्हा) अकबरपूर नावाच्या ठिकाणी घडली होती. त्यांचे वडील श्री हिरालाल हे व्यवसायाने शिक्षक आणि मनाने खरे देशभक्त होते. त्यांची आई (चंदा देवी) वयाच्या अडीचव्या वर्षी वारली. त्याच्या आजीशिवाय, त्याचे पालनपोषण सरयुदेई (कुटुंबातील नऊ) यांनी केले. टंडन पाठशाळेत चौथीपर्यंत शिक्षण घेतल्यानंतर विश्वेश्वरनाथ हायस्कूलमध्ये दाखल झाले.

त्यांचे वडील गांधीजींचे अनुयायी होते. गांधीजींना भेटायला जायचे तेव्हा ते राम मनोहर यांना सोबत घेऊन जायचे. त्यामुळे गांधीजींच्या उत्तुंग व्यक्तिमत्त्वाचा त्यांच्यावर खोलवर परिणाम झाला. 1918 मध्ये, वडिलांसोबत, ते पहिल्यांदा अहमदाबाद काँग्रेसच्या अधिवेशनात सहभागी झाले होते.

बॉम्बेच्या मारवाडी शाळेत शिकलो. 1920 मध्ये लोकमान्य गंगाधर टिळक यांच्या निधनाच्या दिवशी 1 ऑगस्ट रोजी शाळेतील मुलांनी संप केला. गांधीजींच्या हाकेवर वयाच्या १०व्या वर्षी शाळा सोडली. परदेशी वस्तूंवर बहिष्कार टाकल्याबद्दल वडिलांना शिक्षा झाली. 1921 मध्ये, फैजाबाद शेतकरी आंदोलनादरम्यान त्यांची जवाहरलाल नेहरूंशी भेट झाली . 1924 मध्ये त्यांनी काँग्रेसच्या गया अधिवेशनात प्रतिनिधी म्हणून हजेरी लावली. 1925 मध्ये त्यांनी मॅट्रिकची परीक्षा दिली. वर्गात ६१ टक्के गुण मिळवून पहिला आला. बनारस येथील काशी विद्यापीठात इंटरने दोन वर्षे शिक्षण घेतले . कॉलेजच्या दिवसांपासूनच खद्दर घालायला सुरुवात केली . 1926 मध्ये वडिलांसोबत गुवाहाटीकाँग्रेसच्या अधिवेशनात गेले. 1927 मध्ये इंटर पास केले आणि पुढील शिक्षणासाठी कलकत्त्याला गेले आणि ताराचंद दत्त स्ट्रीटवर असलेल्या पोद्दार विद्यार्थी वसतिगृहात राहू लागले. विद्यासागर महाविद्यालयात प्रवेश घेतला. जेव्हा सुभाषचंद्र बोस अखिल बंग विद्यार्थी परिषदेत पोहोचले नाहीत तेव्हा त्यांनी संमेलनाचे अध्यक्षपद भूषवले. 1928 मध्ये कलकत्ता येथे झालेल्या काँग्रेस अधिवेशनात सहभागी झाले. 1928 पासून अखिल भारतीय विद्यार्थी संघटनेत सक्रिय. सायमन कमिशनवर बहिष्कार टाकण्यासाठी विद्यार्थ्यांसह आंदोलन केले. कलकत्ता येथील युवा परिषदेत जवाहरलाल नेहरू यांची अध्यक्षपदी आणि सुभाषचंद्र बोस आणि लोहिया यांची विषय निवडणूक समितीचे सदस्य म्हणून निवड करण्यात आली. 1930 मध्ये द्वितीय श्रेणीत बी.ए.ची परीक्षा उत्तीर्ण.

युरोप प्रवास

जुलै 1930 रोजी लोहिया अग्रवाल समाजाच्या निधीतून अभ्यासासाठी इंग्लंडला रवाना झाले . तेथून तो बर्लिनला गेला . विद्यापीठाच्या नियमांनुसार त्यांनी प्रसिद्ध अर्थशास्त्रज्ञ प्रो. बर्नर जेम्बर्ट यांची प्राध्यापक म्हणून निवड केली. 3 महिन्यांत जर्मन शिकलो. 12 मार्च 1930 रोजी गांधीजींनी दांडी यात्रा सुरू केली. जेव्हा मिठाचा कायदा मोडला गेला, तेव्हा पोलिसांच्या अत्याचाराने त्रस्त वडील हिरालाल जी यांनी लोहिया यांना सविस्तर पत्र लिहिले. मध्ये फाशी निषेधच्या भगत सिंग मध्ये लाहोर , 23 मार्च, तो बैठकीत बर्लिन गाठली लीग ऑफ नेशन्सच्या आणि शिटी प्रेक्षकांच्या गॅलरीत निषेध केला. त्याला सभागृहाबाहेर हाकलून देण्यात आले. बिकानेर भारताचे प्रतिनिधित्व करत आहेके महाराजाचे प्रतिनिधित्व केल्यावर लोहिया यांनी रुमानियाच्या प्रतिनिधीला एक खुले पत्र लिहिले आणि ते वर्तमानपत्रात छापले आणि त्याची प्रत सभेत वितरित केली. परदेशातील भारतीय विद्यार्थ्यांची संघटना असलेल्या ‘मध्य युरोप हिंदुस्तानी संघ’च्या बैठकीत संस्थेचे मंत्री म्हणून लोहिया यांनी गांधी-आयर्विन कराराचे समर्थन केले. कम्युनिस्टांनी विरोध केला. बर्लिनमधील स्पोर्ट्स पॅलेसमध्ये हिटलरचे भाषण ऐकले. 1932 मध्ये, लोहिया यांनी मीठ सत्याग्रह या विषयावर प्रबंध पूर्ण केला आणि बर्लिन विद्यापीठातून डॉक्टरेट मिळवली.

घरवापसी आणि स्वातंत्र्य लढा

१९९७ मधील टपाल तिकिटावर लोहिया

1933 मध्ये मद्रासला पोहोचले. वाटेत माल जप्त करण्यात आला. मग जहाजातून उतरून हिंदू वृत्तपत्राच्या कार्यालयात पोहोचल्यावर दोन लेख लिहून 25 रुपये घेऊन कलकत्त्याला गेले. तो कलकत्त्याहून बनारसला गेला आणि मालवीयांना भेटला. त्यांनी त्यांना रामेश्वर दास बिर्ला यांना भेटायला लावले ज्यांनी त्यांना नोकरीची ऑफर दिली, परंतु दोन आठवडे एकत्र राहिल्यानंतर लोहिया यांनी खाजगी सचिव होण्यास नकार दिला. तेव्हा वडिलांचे मित्र सेठ जमुनालाल यांनी बजाज लोहिया यांना गांधीजींकडे नेले आणि त्यांना सांगितले की या मुलाला राजकारण करायचे आहे.

जमुनालाल बजाज यांच्यासोबत काही दिवस राहिल्यानंतर त्यांनी शहर सोडले आणि लग्नाचा प्रस्ताव आल्यावर ते परत कलकत्त्याला गेले. ढाका विद्यापीठात पुढील 10 वर्षे जागतिक राजकारण या विषयावर व्याख्याने देऊन, त्यांनी कलकत्ता ये-जा करण्यासाठी पैसे जमा केले. पाटणा येथे १७ मे १९३४ रोजी आचार्य नरेंद्र देव यांच्या अध्यक्षतेखाली अंजुमन-ए-इस्लामिया सभागृहात देशातील समाजवादी एकत्र आले, जिथे समाजवादी पक्षाची स्थापना करण्याचा निर्णय घेण्यात आला. येथे लोहिया यांनी समाजवादी चळवळीची रूपरेषा मांडली. लोहिया यांनी पक्षाच्या उद्दिष्टांमध्ये पूर्ण स्वातंत्र्याचे ध्येय जोडण्यासाठी एक दुरुस्ती केली, जी नाकारण्यात आली. 21-22 ऑक्‍टोबर 1934 रोजी काँग्रेस सोशालिस्ट पार्टी , मुंबईतील बुर्ली येथील 'रेडिमनी टेरेस' येथे 150 समाजवादी एकत्र आले .स्थापन लोहिया यांची राष्ट्रीय कार्यकारिणीचे सदस्य म्हणून निवड झाली. काँग्रेस समाजवादी साप्ताहिकाचे मुखपत्र संपादक केले.

गांधीजींच्या विरोधात जाऊन त्यांनी परिषदेच्या प्रवेशाला विरोध केला. लोहिया यांच्या लेखावर गांधीजींनी दोन पत्रे लिहिली. १९३६ च्या मेरठ अधिवेशनात काँग्रेस समाजवादी पक्षाने कम्युनिस्ट पक्षाच्या सदस्यांसाठी पक्षाचे दरवाजे उघडले. लोहिया यांनी जयप्रकाश नारायण जी आणि इतर नेत्यांना कम्युनिस्टांपासून सावध राहण्याचा वारंवार इशारा दिला . 1935 मध्ये, जवाहरलाल नेहरूंच्या अध्यक्षतेखाली लखनौ येथे काँग्रेसचे अधिवेशन भरले होते , जेथे लोहिया यांची राज्य खात्याचे मंत्री म्हणून नियुक्ती करण्यात आली होती, त्यामुळे त्यांची अलाहाबाद येथे नियुक्ती करण्यात आली होती .यावे लागले १९३८ मध्ये लोहिया काँग्रेस सोशालिस्ट पार्टीच्या राष्ट्रीय कार्यकारिणीचे सदस्य म्हणून निवडून आले. त्यांनी काँग्रेसच्या राज्यमंत्री पदाचा राजीनामा दिला. 1940 मध्ये रामगड काँग्रेसच्या कम्युनिस्टांना पक्षातून काढून टाकण्याचा निर्णय घेण्यात आला. 1939 मध्ये समाजवाद्यांनी त्रिपुरी काँग्रेसमध्ये सुभाषचंद्र बोस यांना पाठिंबा दिला. डॉ.लोहिया तटस्थ राहिले. लोहिया यांनी गांधीजींवर ठराव मांडला की बोस यांची निवडणूक माझा पराभव आहे पण हा ठराव आदरपूर्वक गांधीजींना आवाहन करतो की त्यांचा पराभव झालेला नाही असे सांगितले. गांधीजींच्या म्हणण्यानुसार सुभाषचंद्र बोस कार्यसमिती तयार करण्यास तयार नव्हते आणि नेहरूंसह इतर काँग्रेस नेत्यांनी बोस यांच्यासोबत कार्यकारिणीत राहण्यास नकार दिला, त्यानंतर बोस यांनी काँग्रेस अध्यक्षपदाचा राजीनामा दिला आणि काँग्रेसपासून फारकत घेतली.

महायुद्धाच्या काळात लोहिया यांनी युद्धभरतीला विरोध, संस्थानांतील आंदोलन, ब्रिटिश मालवाहू जहाजांमधून माल उतरवणे व लोड करणे आणि युद्ध कर्जे स्वीकारणे व न देणे अशा चार मुद्द्यांवर युद्धविरोधी प्रचार सुरू केला. मे 1939 मध्ये, दक्षिण कलकत्त्याच्या काँग्रेस कमिटीमध्ये युद्धविरोधी भाषण केल्याबद्दल त्यांना 24 मे रोजी अटक करण्यात आली. स्वतः लोहिया यांनी कलकत्त्याच्या चीफ प्रेसिडेन्सी मॅजिस्ट्रेटसमोर आपली बाजू मांडली आणि युक्तिवाद केला. 14 ऑगस्ट रोजी त्यांची सुटका करण्यात आली. ९ ऑक्टोबर १९३९ रोजी वर्धा येथे काँग्रेस कमिटीची बैठक झाली ज्यात लोहिया यांनी कराराला विरोध केला. त्याच वेळी, त्याने शस्त्रांचा नाश नावाचा एक प्रसिद्ध लेख लिहिला. 11 मे 1940 रोजी सुलतानपूरके. लोहिया यांच्या जिल्हा परिषदेत काँग्रेसकडून 'सत्याग्रह अद्याप झालेला नाही' असा लेख लिहिला होता. गांधीजींनी मुळात लोहिया यांनी दिलेली चार सूत्रे स्वीकारली.

7 जून 1940 रोजी डॉ. लोहिया यांना दोस्तपूर ( सुलतानपूर ) येथे 11 मे रोजी केलेल्या भाषणासाठी अटक करण्यात आली. त्यांना अलाहाबादच्या स्वराज भवनातून कोतवालीच्या सुलतानपूरला नेऊन हातकड्या घालून ठेवण्यात आले. 1 जुलै 1940 रोजी, भारतीय सुरक्षा कायद्याच्या कलम 38 अंतर्गत, त्यांना दोन वर्षांच्या सश्रम कारावासाची शिक्षा सुनावण्यात आली. शिक्षा सुनावल्यानंतर त्याला १२ ऑगस्ट रोजी बरेली तुरुंगात पाठवण्यात आले . 15 जून 1940 रोजी गांधीजींनी ' हरिजन ' लिहिले.' मी लिहिले की 'मी युद्ध बेकायदेशीर मानतो, परंतु माझ्याकडे युद्धाविरूद्ध कोणतीही योजना नाही, म्हणून मी युद्धाशी सहमत आहे.' 25 ऑगस्ट रोजी गांधींनी लिहिले की लोहिया आणि इतर काँग्रेसजनांच्या शिक्षा हातोड्याचे स्ट्राइक आहेत ज्यामुळे भारताला जोडणारी साखळी कमकुवत होते. सरकार काँग्रेसवर सविनय कायदेभंग सुरू करण्यासाठी आणि शेवटचा संप करण्यास भाग पाडत आहे. इंग्लंड संकटात सापडेपर्यंत काँग्रेसला ते पुढे ढकलायचे आहे.' गांधीजी मुंबईत म्हणाले, 'डॉ. राम मनोहर लोहिया तुरुंगात असेपर्यंत मी गप्प बसू शकत नाही, त्यांच्यापेक्षा धाडसी आणि साधा माणूस मला माहीत नाही. त्याने हिंसेचा प्रचार केला नाही, त्याने जे काही केले ते त्याला आदर देते. 4 डिसेंबर 1941 रोजी लोहिया यांची अचानक सुटका झाली आणि देशातील इतर तुरुंगात बंद असलेल्या काँग्रेस नेत्यांची सुटका करण्यात आली. 19 एप्रिल 1942 रोजी लोहिया यांचा 'विद्रोही जपान किंवा आत्मसंतुष्ट ब्रिटन' हा लेख गांधीजींनी हरिजनमध्ये प्रकाशित केला. गांधीजींनी टिपणी केली की मला आशा आहे की सर्व संबंधित याकडे लक्ष देतील.

1942 मध्ये अलाहाबाद येथे काँग्रेसचे अधिवेशन भरले होते , जेथे लोहिया यांनी उघडपणे नेहरूंना विरोध केला होता. त्यानंतर अल्मोडाजिल्हा परिषदेत लोहिया यांनी नेहरूंना ‘नट ऑफ क्विक टर्न’ म्हणले. गांधींसोबत आठवडाभर राहून लोहिया यांनी गांधींना व्हाईसरॉयला पत्र लिहिण्याची प्रेरणा दिली. ज्यात गांधींनी लिहिले आहे की, अहिंसक समाजवादी डॉ. लोहिया यांनी भारतीय शहरांना पोलीस आणि सैन्य नसलेली शहरे घोषित करण्याची कल्पना मांडली आहे. जगातील सर्व सरकारांना नवीन जगाचा पाया घालण्याची लोहिया जींची योजना गांधीजींच्या समोर मांडण्यात आली होती, ज्यामध्ये एका देशात गुंतवलेले भांडवल दुसऱ्या देशात जप्त केले जाईल, सर्व लोकांना कुठेही जाण्याची परवानगी दिली जाईल. आणि स्थायिक होण्याचा अधिकार, जगातील सर्व राष्ट्रांना राजकीय स्वातंत्र्य आणि जागतिक नागरिकत्व याबद्दल बोलले गेले. गांधीजींनी हरिजनमध्ये ते छापले आणि त्यांच्या वतीने पाठिंबाही दिला आणि इंग्रजांविरुद्ध लवकर युद्ध करण्यासाठी गांधीजींनी लोहिया यांना दहा दिवस राहण्यास सांगितले. दहा दिवसांनंतर 7 ऑगस्ट 1942 रोजी गांधीजींनी तीन तास भाषण केले आणि ते म्हणाले, ' लढूनच स्वातंत्र्य मिळवू. दुसऱ्या दिवशी ८ ऑगस्ट रोजी मुंबईत ‘छोडो भारत’ ठराव बहुमताने मंजूर करण्यात आला. गांधीजीकरा किंवा मरा संदेश.

भारत छोडो आंदोलन

9 ऑगस्ट 1942 रोजी, जेव्हा गांधीजी आणि इतर काँग्रेस नेत्यांना अटक करण्यात आली तेव्हा लोहिया भूमिगत राहिले आणि त्यांनी ' भारत छोडो आंदोलन ' देशभर पसरवले. लोहिया, अच्युत पटवर्धन , सादिक अली, पुरुषोत्तम टिकराम दास, मोहनलाल सक्सेना, रामानंदन मिश्रा, सदाशिव महादेव जोशी, साने गुरुजी, कमलादेवी चट्टोपाध्याय, अरुणा असिफली, सुचेता कृपलानी आणि पूर्णिमा बॅनर्जी इत्यादींनी केंद्रीय गो- बोर्ड स्थापन केले. लोहिया यांच्यावर धोरण ठरवण्याची आणि कल्पना देण्याची जबाबदारी सोपवण्यात आली होती. भूमिगत असताना 'जंग जू, पुढे जा, क्रांतीची तयारी करा, स्वतंत्र राज्य कसे व्हावे' अशा पुस्तिका लिहिल्या. 20 मे 1944 रोजी लोहिया यांना मुंबईत अटक करण्यात आली. त्याच्या अटकेनंतर, त्याला लाहोर किल्ल्यातील एका अंधाऱ्या कोठडीत ठेवण्यात आले होते जेथे 14 वर्षांपूर्वी भगतसिंग यांना अटक करण्यात आली होती.होते फाशी . पोलिसांकडून त्यांच्यावर सतत अत्याचार होत होते, त्यांना १५-१५ दिवस झोपू दिले जात नव्हते. कोणाला भेटू दिले नाही, 4 महिने ब्रश किंवा पेस्ट देखील दिले नाही. प्रत्येक वेळी हातकड्या ठेवल्या होत्या. लाहोरचे प्रसिद्ध वकील जीवनलाल कपूर यांनी हेबिअस कॉर्पस अर्ज केल्यावर त्यांना आणि जयप्रकाश नारायण यांना राज्य कैदी घोषित करण्यात आले. खटल्यामुळे सरकारला लोहिया यांना लिहिण्या-वाचण्याची परवानगी द्यावी लागली. लोहिया यांनी पहिले पत्र ब्रिटिश मजूर पक्षाचे अध्यक्ष प्रो. हॅराल्ड जे. लस्की ज्यामध्ये त्यांनी संपूर्ण परिस्थितीची सविस्तर माहिती दिली. 1945 मध्ये, लोहिया होते पाठविले पासून लाहोर ते आग्रा जेल. दुसरे महायुद्धपूर्ण झाल्यावर गांधीजी आणि काँग्रेस नेत्यांची सुटका झाली. फक्त लोहिया आणि जयप्रकाश तुरुंगात होते. याच दरम्यान ब्रिटिश सरकार आणि काँग्रेस यांच्यात वाटाघाटी सुरू झाल्या. इंग्लंड मध्ये , सरकारने कामगार पक्षाचे , स्थापना करण्यात आली सरकारच्या प्रतिनिधी आग्रा तुरुंगात डॉ लोहिया सामोरा आला. दरम्यान, लोहिया यांचे वडील हिरालाल जी यांचे निधन झाले. पण लोहियाजींनी सरकारच्या दयेवर पॅरोलवर सोडण्यास नकार दिला.

गोवा मुक्ती चळवळ

मडगांव, गोवा येथील लोहिया यांचा पुतळा

11 एप्रिल 1946 रोजी लोहिया यांची आग्रा तुरुंगातून सुटका झाली. 15 जून रोजी, लोहिया गोवा मध्ये पणजी मध्ये गोवा मुक्ती चळवळीला पहिली बैठक घेतली. गोवा मुक्ती आंदोलनाच्या दिवशी म्हणजे १८ जून रोजी लोहिया यांना अटक करण्यात आली होती. 14 ऑगस्ट 1946 रोजी गांधींनी 'हरिजन'मध्ये लिहिले की, लोहिया यांचे अभिनंदन केले पाहिजे. 30 डिसेंबर 1946 रोजी नवखळीहिंदू आणि मुस्लिमांमधील अविश्वास दूर करण्यासाठी मी गांधीजींसोबत सविस्तर कार्यक्रम तयार केला. वर्षभर नवाखली, कलकत्ता, बिहार, दिल्ली येथे गांधीजींसह लोहिया जातीयवादाची आग विझवण्याचा प्रयत्न करत राहिले. ९ ऑगस्ट १९४७ पासून हिंसाचार थांबवण्याचे प्रयत्न सुरूच होते. 14 ऑगस्टच्या रात्री लोहिया यांनी हिंदू-मुस्लिम भाई-भाईच्या घोषणा देत सभा घेतली. ३१ ऑगस्टला पुन्हा वातावरण बिघडले, गांधीजी उपोषणाला बसले, तेव्हा लोहिया यांनी दंगलखोरांची शस्त्रे गोळा केली. लोहिया यांच्या प्रयत्नांमुळे शांतता समितीची स्थापना झाली आणि 4 सप्टेंबर रोजी गांधींनी उपोषण सोडले. २९ सप्टेंबर रोजी लोहियाला पुन्हा बेळगावात अटक करण्यात आली. 26, 27, 28 फेब्रुवारी 1947 रोजी समाजवादी पक्षाच्या कार्यकारिणीच्या बैठकीत तटस्थ राहण्याचा निर्णय घेण्यात आला.

स्वातंत्र्यानंतर

जानेवारी 1947 मध्ये लोहिया नेपाळी राष्ट्रीय काँग्रेसमध्ये सामील झाले .त्यांनी पुढाकार घेऊन राणाशाही विरुद्ध सत्याग्रह सुरू केला. 25 जानेवारी 1948 रोजी लोहियाजींनी बॉम्बे स्ट्राइकबाबत गांधीजींकडून संपाला पाठिंबा मागितला. 28 जानेवारीला गांधीजी म्हणाले की उद्या येणारा पोटाचा प्रश्न आहे. 30 जानेवारीला लोहिया बिर्ला भवनला निघाले तेव्हा त्यांना गांधींच्या हत्येची बातमी समजली. मार्च १९४८ मध्ये नाशिकच्या परिषदेत समाजवादी पक्षाने काँग्रेसपासून फारकत घेण्याचा निर्णय घेतला. लोहिया यांच्या प्रेरणेने 650 संस्थानांमध्ये समाजवाद्यांकडून संस्थानांच्या उच्चाटनाची चळवळ चालवली जात होती. 2 जानेवारी 1948 रोजी रेवा येथे 'आम्हाला निवडणुका हव्या आहेत, फाळणी रद्द करा' अशा घोषणा देत आंदोलन करण्यात आले, त्यात पोलिसांनी गोळीबार केला, 4 आंदोलक शहीद झाले. 1949 मध्ये नेपाळी काँग्रेसचे माजी अध्यक्ष विश्वेश्वर प्रसाद कोईराला यांचे आमरण उपोषण आणि नेपाळमधील रानशाही अत्याचाराविरोधात लोहिया यांच्या नेतृत्वाखाली समाजवादी पक्षाने बैठक आयोजित केली होती. मिरवणूक नेपाळी दूतावासाकडे जात असताना लोहिया यांना अटक करण्यात आली. 20 जून रोजी देशभरात लोहिया दिन साजरा करण्यात आला. खटल्याचा निकाल दोन महिने तुरुंगवास भोगावा लागला. ३ जुलै रोजी त्यांची सुटका झाली.

समाजवादी पक्षाची दुसरी राष्ट्रीय परिषद १९४९ मध्ये पाटणा येथे भरली होती. या परिषदेत लोहिया यांनी 'चौखंबा राज्या'ची कल्पना मांडली. पाटणा येथे 'हिंद किसान पंचायत'ही स्थापन करण्यात आली, ज्याचा अध्यक्ष निवडला गेला. 25 नोव्हेंबर 1949 रोजी लखनौमध्ये एक लाख शेतकऱ्यांनी प्रचंड निदर्शने केली. 26 फेब्रुवारी 1950 रोजी रीवा येथे 'हिंद किसान पंचायत'चे पहिले राष्ट्रीय अधिवेशन पार पडले. 3 जून 1951 रोजी दिल्लीत जनवाणी दिनानिमित्त निदर्शने झाली. आंदोलकांचा मुख्य नारा 'जिंदाना कपडा द्या, जागा सोडा' अशी होती. 14 जून 1951 रोजी लोहिया यांना सागर स्टेशनवर अटक करून बंगळुरूच्या लॉकअपमध्ये ठेवण्यात आले. लोहिया ३ जुलै रोजी निघून गेले. 24 जुलै रोजी ते स्वीडनमध्ये जागतिक सरकार समर्थक परिषदेत सहभागी झाले होते .17 वर्षांनंतर तो स्टॉकहोमची राजधानी गेला, तो पुन्हा बर्लिनला पोहोचला. लोहिया यांनी इंग्लंड, पश्चिम आफ्रिका, दक्षिण पश्चिम आशियातील अनेक देशांना भेटी दिल्या; 15 नोव्हेंबर रोजी इस्रायलमार्गे मायदेशी परतले.

1951 मध्ये, लोहिया यांना 3 जुलै रोजी सोशलिस्ट्सच्या आंतरराष्ट्रीय परिषदेसाठी आमंत्रित करण्यात आले. जर्मनी, युगोस्लाव्हिया, अमेरिका, हवाई, जपान, हाँगकाँग, थायलंड, सिंगापूर, मलाया, इंडोनेशिया आणि लंका या देशांनीही परिषदेला भेट दिली. लोहिया यांनी प्रिन्सटन येथे जगप्रसिद्ध शास्त्रज्ञ आइनस्टाईन यांची भेट घेतली. आईन्स्टाईन म्हणाला, 'माणूस भेटणे किती चांगले आहे, माणूस किती एकटा होतो.' लोहिया यांनी अमेरिकेत शेकडो ठिकाणी भाषणे केली. त्यावेळी त्यांनी आशियातील सर्व समाजवादी पक्षांची एक संघटना स्थापन करण्याची कल्पना मांडली. 25 मार्च ते 29 मार्च 1952 या काळात आशियाई समाजवादी परिषद झाली, पण लोहिया त्यात सहभागी होऊ शकले नाहीत. जयप्रकाश नारायण गेला रंगून शिष्टमंडळाचा नेता म्हणून .

मे १९५२ मध्ये पचमढी येथे समाजवादी पक्षाचे अधिवेशन झाले. सार्वत्रिक निवडणुकीतील पराभवानंतर लोहिया यांनी निवडणुकीतील पराभवाचे शवविच्छेदन करण्याऐवजी पक्षाला ठोस विचारांकडे नेण्याचा सल्ला दिला. इतिहासाच्या चाकाचा नवा अन्वयार्थ लोहिया यांनी गुजरात पक्षाच्या अधिवेशनात मांडला. 24-25 सप्टेंबर 1952 रोजी झालेल्या समाजवादी पक्षाच्या सर्वसाधारण परिषदेच्या बैठकीत किसान-मजदूर प्रजा पक्ष आणि समाजवादी पक्षाचे विलीनीकरण करण्याचा निर्णय घेण्यात आला. अशा प्रकारे प्रजा सोशालिस्ट पार्टीजन्म झाला. प्रजा सोशालिस्ट पार्टीचे पहिले अधिवेशन अलाहाबाद येथे २९ ते ३१ डिसेंबर १९५३ या काळात झाले. तेथे लोहिया यांनी अलाहाबाद प्रबंध सादर केला. त्यांनी नकार देऊनही लोहिया यांची पक्षाचे राष्ट्रीय सरचिटणीस म्हणून निवड झाली. 13-14 मे 1954 रोजी उत्तर प्रदेश प्रजा सोशालिस्ट पार्टीने कालव्याच्या दरात वाढ केल्याच्या विरोधात आंदोलन सुरू केले. 4 जुलै 1954 रोजी फारुखाबाद येथे भाषण स्वातंत्र्याच्या लढ्यावर भाषण दिल्याबद्दल अटक. केरळ बुलेट घटनेचा विचार करण्यासाठी 26-28 नोव्हेंबर 1954 दरम्यान नागपुरात एक परिषद आयोजित करण्यात आली होती. लोहिया यांनी केरळ मंत्रिमंडळाच्या राजीनाम्याची मागणी केली होती. समाजवादी पक्षाची स्थापना 31 डिसेंबर 1955 आणि 1 जानेवारी 1956 रोजी झाली. लखनौमध्ये लोहिया यांच्या नेतृत्वाखाली एक लाख शेतकऱ्यांनी निदर्शने केली. 1956 मध्ये लोहिया यांनी ‘मॅनकाइंड’ नावाचे मासिक सुरू केले. समाजवादी पक्षाचे पहिले वार्षिक अधिवेशन 28, 29 रोजी भारताच्या मध्य प्रदेशातील सिहोरा गावात झाले. 30 डिसेंबर 1956 रोजी घडली. 2 नोव्हेंबर 1957 रोजी लोहिया यांना पोस्टमनला काही बोलल्याबद्दल फौजदारी कायदा दुरुस्ती कायद्याच्या कलम 7 अंतर्गत कोणतेही कारण नसताना अटक करण्यात आली. 12 नोव्हेंबर 1958 रोजी, लोहिया ईशान्येच्या दौऱ्यावर गेले, जिथे त्यांना दौरा करण्यापासून रोखण्यात आले.

एका वर्षानंतर, लोहियाने पुन्हा त्याच ठिकाणाहून ईशान्येत प्रवेश केला , उर्वसियम ( NEFA ), जिथे त्याला अटक करण्यात आली. 17 एप्रिल 1960 रोजी, कानपूरमधील सर्किट हाऊसमध्ये अनधिकृत प्रवेश केल्याचा गुन्हा दाखल करून त्यांना पुन्हा अटक करण्यात आली. 1961 मध्ये, इंग्रजी हटाओ आंदोलनादरम्यान , मद्रासमध्ये लोहिया यांच्या सभेवर दगडफेक करण्यात आली. 1961 मध्ये लोहिया अथेन्स, रोम आणि कैरोला गेले. 1962 मध्ये निवडणुका झाल्या, लोहिया यांनी फुलपूरमध्ये नेहरूंविरुद्ध निवडणूक लढवली . 11 नोव्हेंबर 1962 रोजी कलकत्ता येथील सभेत लोहियाने तिबेट जिंकला .प्रश्न उपस्थित केला. 1963 मध्ये फारुखाबादच्या लोकसभा पोटनिवडणुकीत लोहिया 58,000 मतांच्या फरकाने विजयी झाले. लोकसभेत लोहिया यांच्या तीन आणे विरुद्ध पंधरा आणे या वादावर बरीच चर्चा झाली, ज्यात त्यांनी पंतप्रधानांवर १८ कोटी लोकसंख्येच्या चार आण्यांवर दररोज २५ हजार रुपये खर्च केल्याचा आरोप केला. 9 ऑगस्ट 1965 रोजी लोहिया यांना सुरक्षा कायद्यांतर्गत अटक करण्यात आली.

इंग्रजी चळवळ

विधिमंडळ, कार्यपालिका आणि न्यायपालिकेत इंग्रजीचा वापर हा लोकशाहीतील सर्वसामान्यांच्या १००% सहभागाच्या मार्गात अडथळा आहे हे लोहिया यांना माहीत होते. सरंजामी भाषा म्हणून तिचे वर्णन करून, त्यांनी वारंवार तिच्या वापरातील धोक्यांचा इशारा दिला आणि निदर्शनास आणून दिले की ती कामगार, शेतकरी आणि अंगमेहनतीत गुंतलेल्या सामान्य लोकांची भाषा नाही. त्यांनी लिहिले:

देशातील कोट्यवधी जनतेला समजू शकत नाही अशा भाषेत सरकारी आणि सार्वजनिक व्यवहार चालवायचे असतील, तर ती एक प्रकारची जादूटोणाच ठरेल. दुर्दैवाने, लोहियाचे आंग्रेजी हटाओ आंदोलन (1957) हिंदी वर्चस्व प्रस्थापित करण्याचा प्रयत्न म्हणून पाहिले गेले, तर लोहिया यांनी वारंवार स्पष्ट केले की इंग्रजी हटाओचा अर्थ हिंदी लाओ असा नाही. प्रादेशिक भाषांच्या प्रगतीचा आणि वापराचा त्यांनी उघडपणे पुरस्कार केला. त्यांच्या मते, इंग्रजी हटाओचा अर्थ 'मातृभाषा आणा' असा होता.

भारतीय राजकारणातील स्पष्टवक्ते आणि धाडसी चेहरा असलेले राम मनोहर लोहिया यांना पन्नाशीच्या दशकातच याची जाणीव झाली होती. लोकसभेत आपल्या मुद्द्यावर जोर देताना ते म्हणाले.

इंग्रजी भाषा रद्द करावी. इंग्रजीचा सार्वजनिक वापर थांबवावा, अशी माझी इच्छा आहे, स्थानिक भाषेशिवाय सार्वजनिक राज्य अशक्य आहे. काहीही झाले तरी इंग्रजी काढलेच पाहिजे, त्याच्या जागी कोणत्या भाषा येतात हा प्रश्नच नाही. तुमच्या मनात येईल ते हिंदी आणि इतर कोणत्याही भाषेतून करा, पण इंग्रजी काढून टाकले पाहिजे आणि तेही लवकर. इंग्रज गेले तर इंग्रज जावे. मृत सुधारणे 30 सप्टेंबर 1967 रोजी, लोहिया यांना प्रोस्टेट शस्त्रक्रियेसाठी नवी दिल्लीतील विलिंग्डन हॉस्पिटलमध्ये दाखल करण्यात आले, ज्यांना आता लोहिया हॉस्पिटल म्हणून ओळखले जाते, जिथे त्यांचे वयाच्या 57 व्या वर्षी 12 ऑक्टोबर 1967 रोजी निधन झाले.

बिगर काँग्रेसवादाचे शिल्पकार

देशातील बिगर काँग्रेसवादाची भावना जागृत करणारे थोर स्वातंत्र्यसेनानी आणि समाजवादी नेते राम मनोहर लोहिया यांना जगभरातील समाजवाद्यांनी एकत्र येऊन एक मजबूत व्यासपीठ निर्माण करावे अशी इच्छा होती. लोहिया हे भारतीय राजकारणातील बिगर-काँग्रेसवादाचे शिल्पकार होते आणि त्यांच्या अथक परिश्रमांचा परिणाम होता की 1967 मध्ये अनेक राज्यांमध्ये काँग्रेसचा पराभव झाला, तरीही केंद्रात काँग्रेसने काही प्रमाणात सत्ता काबीज केली. लोहिया यांचे 1967 मध्ये निधन झाले असले तरी बिगरकाँग्रेसवादाच्या विचारसरणीमुळे ते नंतर 1977 मध्ये पहिल्यांदा केंद्रात बिगरकाँग्रेस सरकार बनले. दीर्घकाळ सत्तेत राहून काँग्रेस निरंकुश बनली आहे, असा लोहियाचा विश्वास होता आणि ते त्याविरुद्ध लढत राहिले.

बोले तैसा चाले

लोहिया यांच्या समाजवादी चळवळीच्या संकल्पनेच्या गाभ्यामध्ये मूलत: विचार आणि कृतीची उपस्थिती होती - ज्याचे मूर्त स्वरूप डॉ. लोहिया हे स्वतः होते आणि त्यांनी त्यांच्या जीवनात 'कृती आणि विचार' यांच्या या संयोजनाचे जिवंत उदाहरणही त्यांच्या आचरणातून मांडले.

ब्रिटिशांविरुद्धच्या भारताच्या स्वातंत्र्य चळवळीत सहभागी झालेल्या सर्व व्यक्तिमत्त्वांप्रमाणेच लोहिया यांचाही प्रभाव होता. ते तुरुंगातही गेले आणि असा छळही योग्यच होता. स्वातंत्र्यापूर्वीही त्यांचा काँग्रेसमध्ये समाजवादी गट होता, पण १५ ऑगस्टला सत्तेचाळीसला इंग्रजांपासून स्वातंत्र्य मिळाल्यावर ते उत्साही होते, पण फाळणीच्या किंमतीवर मिळालेल्या या स्वातंत्र्यामुळे त्यांचा मार्ग नेहरूंपासून वेगळा झाला आणि नेहरूंच्या काँग्रेसपासून दूर गेले. कायमचे. गेले. स्वातंत्र्याच्या नावाखाली सत्तेच्या लालसेचा हा उघड खेळ लोहिया यांनी उघड्या डोळ्यांनी पाहिला होता आणि त्यामुळेच स्वातंत्र्यानंतर काँग्रेस पक्ष आणि काँग्रेसजनांबद्दल त्यांच्या मनात इतका राग आणि चीड निर्माण झाली होती की, त्यांनी दोन्ही पक्षांना ताब्यात घेणेच बरे होते. अत्यंत उजवा विंग आणि डावीकडे. हा एकमेव पर्याय असल्याचे दिसून आले.

मूळ आणि टिपिकल देशी विचारवंत सुधारणे लोहिया हे स्वातंत्र्योत्तर राजकारण्यांमध्ये एक मूलभूत विचारवंत होते. लोहिया यांची भारतीय प्रजासत्ताकाबद्दल विशिष्ट स्वदेशी विचारसरणी होती. आपल्या इतिहासाच्या, भाषेच्या संदर्भात पाश्चिमात्य देशांकडून कोणताही सिद्धांत उधार घेऊन ते स्पष्ट करायला तयार नव्हते. 1932 मध्ये जर्मनीतून पीएचडी घेतलेल्या राम मनोहर लोहिया यांनी साठच्या दशकात देशातून इंग्रजी हटवण्याची मागणी केली होती. इंग्रजी चळवळ काढाआत्तापर्यंतच्या काही चळवळींमध्ये गणले जाऊ शकते. त्यांच्यासाठी स्वभाषा हा राजकारणाचा मुद्दा नव्हता, तर त्यांच्या स्वाभिमानाचा प्रश्न होता आणि हीनतेवर मात करून लाखो-करोडो लोकांना आत्मविश्वासाने भरण्याचे स्वप्न होते - "मला वाटते की भारतातील सामान्य जनतेने असे करू नये. त्यांच्या इंग्रजीच्या अज्ञानाची लाज बाळगा, पण अभिमान बाळगा." ज्यांचे आई-वडील शरीराने नाही तर आत्म्याने इंग्रजी आहेत त्यांच्यासाठी ही सरंजामशाही भाषा सोडा.

लोहिया हे देखील जर्मनीतून म्हणजे परदेशातून शिक्षण घेऊन आले असले , तरी त्यांना या देशाची ओळख असलेल्या प्रतीकांची जाण होती. शिवरात्रीला चित्रकूट येथे होणारी रामायण जत्रा ही त्यांची संकल्पना होती, जी सुदैवाने आजतागायत सुरू आहे. आजही चित्रकूटच्या त्या जत्रेत हजारो भारतीय आपोआप जमतात तेव्हा त्यांनाच लोहियांची काळजी वाटत होती, पण आज लोहियांच्या माणसांना त्यांची काळजी कुठे आहे?

राजकीय शुद्धतेचे समर्थक

राजकारणाच्या गलिच्छ गल्लीबोळातही शुद्ध आचरणाची भाषा करणारे लोहियाच होते. ते एकमेव राजकारणी होते ज्यांनी उघडपणे त्यांच्या पक्षाच्या सरकारकडे राजीनामा मागितला, कारण त्या सरकारच्या राजवटीत आंदोलकांवर गोळीबार झाला होता. हे लक्षात ठेवा की स्वतंत्र भारतातील कोणत्याही राज्यातील हे पहिलेच बिगर-काँग्रेस सरकार होते- "भारताच्या राजकारणात स्वच्छता आणि चांगुलपणा येईल जेव्हा त्याच पक्षाचे लोक एखाद्या पक्षाच्या वाईट कामाचा निषेध करतात. मला असे म्हणू द्या की मी मला हे सांगण्याचा अधिकार आहे की भारतातील आम्ही एकमेव राजकीय पक्ष आहोत ज्याने आमच्या सरकारचा निषेधही केला होता आणि केवळ निषेधच केला नाही तर एका अर्थाने इतका छळ केला की त्याला माघार घ्यावी लागली.

कर्मवीर

लोहियाजी केवळ विचारवंत नव्हते तर कर्मवीरही होते. त्यांनी अनेक सामाजिक, सांस्कृतिक आणि राजकीय चळवळींचे नेतृत्व केले. सन 1 9 42 मध्ये भारत छोडो आंदोलन करताना उषा मेहता यांनी एकत्रितपणे हे गुप्त रेडिओ स्टेशन चालवले. 18 जून 1946 रोजी त्यांनी गोव्याला पोर्तुगीजांच्या वर्चस्वातून मुक्त करण्यासाठी चळवळ सुरू केली. भारतातून इंग्रजी हटवण्यासाठी त्यांनी इंग्रजी हटवा चळवळ सुरू केली .

सात क्रांती

लोहिया हे अनेक सिद्धांत, कार्यक्रम आणि क्रांतीचे जनक आहेत. सर्व अन्यायाविरुद्ध एकत्र येऊन जिहाद करण्याच्या बाजूने ते होते. त्यांनी एकाच वेळी सात क्रांतीची हाक दिली. त्या सात क्रांती होत्या.

1. स्त्री-पुरुष समानतेसाठी क्रांती,
2. त्वचेच्या रंगावर आधारित राजकीय, आर्थिक आणि मानसिक विषमतेविरुद्ध क्रांती,
3. सुसंस्कृत, जन्मजात जातिव्यवस्थेविरुद्ध क्रांती आणि मागासलेल्यांना विशेष प्रसंगी,
4. परकीय गुलामगिरीविरुद्ध आणि स्वातंत्र्य आणि जागतिक सार्वजनिक शासनासाठी क्रांती,
5. खाजगी भांडवलाच्या असमानतेविरुद्ध आणि आर्थिक समानतेसाठी आणि नियोजनाद्वारे उत्पादन वाढवण्यासाठी क्रांती,
6. खाजगी जीवनातील अन्यायकारक हस्तक्षेपाविरुद्ध आणि लोकशाही व्यवस्थेसाठी क्रांती,
7. शस्त्राविरुद्ध क्रांती आणि सत्याग्रह.

या सात क्रांतींच्या संदर्भात लोहिया म्हणाले-

स्थूलपणे सांगायचे तर या सात क्रांती आहेत. जगात एकाच वेळी सात क्रांती होत आहेत. त्यांना तुमच्या देशातही एकत्र चालवण्याचा प्रयत्न करा. ज्या लोकांनी क्रांती पकडली आहे त्या सर्वांनी त्याचे पालन करून ती वाढवावी. वाढत्या प्रमाणात, हा असा योगायोग असू शकतो की आजचा माणूस, सर्व अन्यायांविरुद्ध लढणारा, असा समाज आणि असे जग निर्माण करू शकतो ज्यामध्ये आंतरिक शांती आणि बाह्य किंवा भौतिक समाज निर्माण होऊ शकतो.

भारताच्या फाळणीबाबत लोहिया यांचे विचार

लोहिया यांनी त्यांच्या 'गिल्टी मॅन ऑफ इंडियाज पार्टीशन' (भारताच्या फाळणीचे दोषी) या पुस्तकात त्या काळातील अशा सर्व घटना आणि परिस्थितीची रहस्ये थरथर उलगडून दाखवली आहेत, ज्याचे फारसे स्पष्ट आणि तार्किक स्पष्टीकरण नाही. सामान्य भारतीय नागरिकाच्या मनात आहे. पण त्यावेळचा संपूर्ण लक्षवेधी इतिहासच नव्हे, तर लोहिया या कृतीशील, जिवंत व्यक्तिरेखेचे ​​शब्द स्वतंत्र भारतातील सत्ताधारी पक्षाला 'चीड' करण्यापेक्षा अधिक समजू दिले नाहीत, हे आपले दुर्दैव आहे. विरोधी पक्षनेते असले तरी सत्य हे आहे की, लोहियांसारख्या राजकारण्यांना सत्ता हस्तांतरणाच्या खेळाचे वास्तव त्यांनी स्वतःच्या डोळ्यांनी पाहिलेल्या संग्रहालयात पुरलेल्या कागदपत्रांपेक्षा जास्त माहीत होते.

हे सुद्धा पहा

• समाजवादी पक्ष
• जयप्रकाश नारायण
• सप्तक्रांती