वित्तीय धोरण

अर्थशास्त्र आणि राज्यशास्त्रामध्ये, राजकोषीय धोरण / वित्तीय धोरण म्हणजे सरकारी महसूल संकलन ( कर किंवा कर कपात ) आणि देशाच्या अर्थव्यवस्थेवर परिणाम करण्यासाठी खर्चाचा वापर. १९३० च्या महामंदीच्या प्रतिक्रियेत विकसित झालेल्या मॅक्रो इकॉनॉमिक व्हेरिएबल्सवर प्रभाव टाकण्यासाठी सरकारी महसुली खर्चाचा वापर, जेव्हा आर्थिक व्यवस्थापनाबाबतचा पूर्वीचा लॅसेझ-फेअर दृष्टीकोन अकार्यक्षम बनला. राजकोषीय धोरण हे ब्रिटिश अर्थशास्त्रज्ञ जॉन मेनार्ड केन्स यांच्या सिद्धांतावर आधारित आहे, ज्यांच्या केनेशियन अर्थशास्त्राने असा सिद्धांत मांडला आहे की कर आकारणी आणि सरकारी खर्चाच्या पातळीवर सरकारचे बदल एकूण मागणी आणि आर्थिक क्रियाकलापांच्या पातळीवर परिणाम करतात. वित्तीय आणि चलनविषयक धोरण हे देशाचे सरकार आणि मध्यवर्ती बँकेद्वारे आर्थिक उद्दिष्टे साध्य करण्यासाठी वापरले जाणारे प्रमुख धोरण आहेत. या धोरणांचे संयोजन या प्राधिकरणांना महागाईचे लक्ष्य आणि रोजगार वाढविण्यास सक्षम करते. आधुनिक अर्थव्यवस्थांमध्ये, चलनवाढ २%-३% च्या श्रेणीत पारंपारिकपणे "निरोगी" मानली जाते. याव्यतिरिक्त, GDP वाढ २%-३% आणि बेरोजगारीचा दर ४%-५% च्या नैसर्गिक बेरोजगारी दराजवळ ठेवण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी डिझाइन केले आहे. याचा अर्थ असा होतो की आर्थिक धोरणाचा वापर व्यवसाय चक्राच्या दरम्यान अर्थव्यवस्थेला स्थिर करण्यासाठी केला जातो.

कर आकारणी आणि सरकारी खर्चाची पातळी आणि रचना यातील बदल स्थूल आर्थिक चलांवर परिणाम करू शकतात, यासह:

• एकूण मागणी आणि आर्थिक क्रियाकलाप पातळी
• बचत आणि गुंतवणूक
• उत्पन्न वितरण
• संसाधनांचे वाटप

वित्तीय धोरण हे चलनविषयक धोरणापासून वेगळे केले जाऊ शकते, त्या वित्तीय धोरणात कर आकारणी आणि सरकारी खर्चाशी संबंधित आहे आणि बहुतेकदा सरकारी विभागाद्वारे प्रशासित केले जाते; तर चलनविषयक धोरण पैशांचा पुरवठा, व्याजदर यांच्याशी संबंधित आहे आणि अनेकदा ते देशाच्या मध्यवर्ती बँकेद्वारे प्रशासित केले जाते. वित्तीय आणि चलनविषयक दोन्ही धोरणे देशाच्या आर्थिक कामगिरीवर प्रभाव टाकतात.

संदर्भ