"कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक

Content deleted Content added
Mahitgar (चर्चा | योगदान)
छो दुवे
(चर्चा | योगदान)
No edit summary
ओळ २४:
| आई_नाव =
| पती_नाव =
| पत्‍नी_नाव = [[लीला अर्जुनवाडकर]]
| अपत्ये =
| स्वाक्षरी_चित्र =
ओळ ३१:
}}
 
'''कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर''' (जन्म: ३१ ऑक्टोबर १९२६, बेळगाव; मृत्युमृत्यू: ३० जुलै २०१३, पुणे). संस्कृत, संस्कृतविद्या, आणि मराठी व्याकरणाचे व्यासंगी अभ्यासक. [[योगशास्त्र]], संस्कृत साहित्यशास्त्र, मराठी [[व्याकरण]] अशा अनेक विषयांवर [[मराठी]], [[इंग्रजी]], आणि [[संस्कृत]] ह्या भाषांत उल्लेखनीय लेखन. अनेक ग्रंथ प्रसिद्ध. विविध नियतकालिकांतून लेखन.
 
 
==व्यक्तीगतव्यक्तिगत जीवन==
त्यांच्या पत्नी [[लीला अर्जुनवाडकर]] यांनी पुण्याच्या [[स.प. महाविद्यालय|स. प. महाविद्यालयात]] संस्कृत आणि पाली भाषांचंभाषांचे आणि वाङ्मयाचंवाङ्मयाचे अध्यापन केलंकेले; त्या अभिजात संस्कृत वाङ्मयाच्या (विशेषत: महाकवी कालिदासाच्या) अभ्यासिका म्हणून प्रसिद्ध आहेत.
==कारकीर्द==
 
==कृ.श्री. अर्जुनवाडकर यांचे प्रसिद्ध झालेले साहित्य==
 
<br>
 
*'''कण्टकाञ्जलि:''',
'''सुबोध भारती''', कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर, अरविंद गंगाधर मंगरूळकर, आणि केशव जिवाजी दीक्षित (देशमुख आणि कंपनी, पुणे, १९५३-१९७० या दरम्यान अनेक आवृत्त्या आणि पुनर्मुद्रणं).<br>पाठ्यपुस्तकनिर्मिती महाराष्ट्र सरकारनं ताब्यात घेण्यापूर्वीच्या काळातली संस्कृत भाषेची ८, ९ आणि १० इयत्तांसाठीची मराठी माध्यमातील पाठ्यपुस्तकं.<br>
 
*'''काव्यप्रकाश''', अरविंद गंगाधर मंगरूळकर आणि कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (संपादक) (देशमुख आणि कंपनी, पुणे, १९६२).<br>मम्मटाच्या काव्यप्रकाशाची चिकित्सक आवृत्ती आणि मराठीतून भाष्य. <br>
 
* '''प्रीत-गौरी-गिरीशम्''', कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (रचना १९६०च्या सुमारास; स्वप्रकाशित, पुणे, १९९३).<br>महाकवी कालिदासाच्या कुमारसंभवाच्या पाचव्या सर्गावर आधारित, संस्कृतात दुर्मीळ अशा अन्त्ययमकांचाअन्त्य यमकांचा विपुल प्रयोग असलेलं, आणि गेयता डोळ्यापुढे ठेवून रचलेलं गीतनाट्य/संगीतिका. एक (आणि बहुधा एकमेव) प्रयोग १९६०च्या सुमारास पुण्याच्या वाडिया कॉलेजात प्राचार्य न. गो. सुरूंच्या प्रेरणेनं झाला: याचं संगीत गायक आणि पुण्याच्या आर्य संगीत प्रसारक मंडळाचे माजी सचिव दाजी अर्थात्अर्थात विजय करंदीकर यांचंयांचे होतं,होते; आणि प्रत्यक्ष गायन/सादरीकरण लीला कृष्ण अर्जुनवाडकर आणि राम श्रीनिवास अर्जुनवाडकर यांनी केलंकेले होतंहोते. नृत्य-नाट्य अशा स्वरूपाचा प्रयोग २००६च्या सुमारास नृत्यांगना प्रज्ञा अगस्ती यांनी पुण्यात केला.<br>
 
* '''मराठी : घटना, रचना, परंपरा''', अरविंद गंगाधर मंगरूळकर आणि कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (देशमुख आणि कंपनी, पुणे, १९५८). <br>
'''कण्टकाञ्जलि:''',
 
* '''[[मराठी व्याकरण]] : वाद आणि प्रवाद''', कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (सुलेखा प्रकाशन, पुणे, १९८७).<br>[[मराठी व्याकरण|मराठी व्याकरणातील]] वादग्रस्त प्रकरणांचा ऊहापोह, आणि [[मराठी व्याकरण|मराठी व्याकरणाची]] स्वतंत्र मांडणी सुचवणारा ग्रंथ. <br>
'''मराठी : घटना, रचना, परंपरा''', अरविंद गंगाधर मंगरूळकर आणि कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (देशमुख आणि कंपनी, पुणे, १९५८). <br>
 
* '''[[मराठी व्याकरण|मराठी : वाद आणिव्याकरणाचा]] प्रवादइतिहास''', कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (सुलेखामुंबई प्रकाशनविद्यापीठ, मुंबई + ज्ञानमुद्रा, पुणे, १९८७१९९१).<br>[[मराठी व्याकरण|मराठी व्याकरणातीलव्याकरणाचा]] वादग्रस्त प्रकरणांचा ऊहापोह,चिकित्सक आणि मराठीकालक्रमानुसार व्याकरणाचीआढावा स्वतंत्र मांडणी सुचवणाराघेणारा ग्रंथ. <br>
 
'''मराठी व्याकरणाचा इतिहास''', कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर (मुंबई विद्यापीठ, मुंबई + ज्ञानमुद्रा, पुणे, १९९१).<br>मराठी व्याकरणाच्या परंपरेचा चिकित्सक आणि कालक्रमानुसार आढावा घेणारा ग्रंथ.
 
* '''सुबोध भारती''', कृष्ण श्रीनिवास अर्जुनवाडकर, अरविंद गंगाधर मंगरूळकर, आणि केशव जिवाजी दीक्षित (देशमुख आणि कंपनी, पुणे, १९५३-१९७० या दरम्यान अनेक आवृत्त्या आणि पुनर्मुद्रणंपुनर्मुद्रणे).<br>पाठ्यपुस्तकनिर्मिती महाराष्ट्र सरकारनंसरकारने ताब्यातअंगावर घेण्यापूर्वीच्या काळातली संस्कृत भाषेची ८, ९ आणि १० इयत्तांसाठीची मराठी माध्यमातील पाठ्यपुस्तकंपाठ्यपुस्तके.<br>
 
 
{{मराठी साहित्यिक}}
 
{{DEFAULTSORT:अर्जुनवाडकर, कृ.श्री.}}
 
[[वर्ग:मराठी लेखक|अर्जुनवाडकर, कृ.श्री.]]