"रु आणि रू" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक

’र’ हे अक्षर अत्यंत सडपातळ आहे, त्यामुळे त्याच्यावरची शिरोरेषाही अतिशय आखुड असते. त्यामुळ नेहमीच्या पद्धतीने(ु आणि ू)उकार लावताना, शिरोरेषा लांबवावी लागते. त्यासाठी देवनागरीच्या निर्मात्यांनी ’र’च्या बेचक्यात उकार लावायची पद्धत सुरू केली असली पाहिजे. दोन उकारांपैकी ऱ्हस्व उकार म्हणजे एक छोटी खालच्या दिशेला वळलेली आकडी (हूक), आणि दीर्घ म्हणजे ’र’पासून दूर जाणा्रेजाणारे दीर्घ उकाराचे चिन्ह. मराठीच्या काही फॉन्ट्‌समध्ये हे दीर्घ उकाराचे चिन्हही ’र’पासून दूर न जाता खाली वळते. त्यामुळे तोही उकार ऱ्हस्व असल्याचा गैरसमज होतो. असे रू वर्तमानपत्रांमधून सतत वाचनात आल्याने रु-रूंमधील भेद लक्षात येत नाही. शक्यतो असे फॉन्ट्‌स वापरणे टाळावे.

अरुण(अरुणोदय), करुण(करुणामय, कारुण्य), गरुड, तरुण(तरुणी, तारुण्य), दारुण, पुरुष(पुरुषत्व, पुरुषसूक्त, पौरुष), मारुति(मराठीत मारुती), रुग्ण, रुग्णालय, रुची(अरुची, रुचकर, वररुची, सुरुची), रुपे(रुपया-दोन्ही शब्द मराठी), वरुण, वारुणी,

गुरू (पण गुरुकृपा, गुरुवर्य, गुरुभक्ती), चारू (पण चारुदत्त, चारुशीला), जरत्कारू, तरू (पण तरुवर), मेरू (पण मेरुदंड),

रूक्ष (अर्थ : कोरडा, अरसिक)हा मूळ दीर्घ रू असलेला संस्कृत शब्द मराठीत रुक्ष असे लिहिण्याचा प्रघात आहे.

आवरून, उरून, करून, करवून, घरून, चोरून, जागरूक (जागरूकता), धरून, पुरून, भरून, भारून, बुरूज (पण बुरुजावर), मारून, सवरून, स्मरून वगैरे पूर्वकालवाचक आणि अन्य शब्दांतला उपान्त्य रू दीर्घ.

इच्छाधरू, गबरू, गेरू, घारू, जोरू, तरुतरू (पण तरुवर), तारू, दारू (पण दारुड्या), दारूगोळा, दारूबंदी, नारू, नेहरू, पेरू, पोटभरू, बोरू, भैरू, मेरू (पण मेरुदंड), मोरू, यात्रेकरू, वाटसरू, सुरू (पण सुरुवात), होतकरू,

;ध्वन्यर्थकनादानुकारी(onomatopoeic) शब्द असल्याने दीर्घान्त लिहिले नाहीत तरी चालते असे शब्द :

अरुंद, अरुंधती, उरुंडी, कुरुंद, कुरुंदकर, कुरुंदी, जामरुंग(बोरघाटातले एक रेल्वे स्टेशन), तुरुंग, निरुंद, बुरुंडी, रुंगठा, रुंजी, रुंद (रुंदी), लांबरुंद, सुरुंग,