एकोणिसाव्या शतकात गाणी असलेल्यांसलेल्या नाटकांना मेलोड्रामा म्हणत असतंसत, हळूहळू त्याच्यातील संगीत बाजूला पडलेाडले आणि आश्चर्यचकित करणारे प्रसंगा्रसंग व थरारक किंवा रोमांचक शेवट असणाऱ्यांसणाऱ्या सर्वच नाटकांना मेलोड्रामा किंवा अतिनाट्यंतिनाट्य म्हटले जाते. नेपथ्यनेाथ्य, रंगमंच सजावट, पात्रांचेाात्रांचे पोषाखाोषाख, पात्रांचााात्रांचा शैलीदार अभिनयं्िनय तसेच अत्यंतंत्यंत आदर्श किंवा अत्यंतंत्यंत वाईट अशींशी ठोकळेबाज पात्रेाात्रे, लक्षवेधी घटना, नाट्यपूर्णनाट्याूर्ण प्रसंगा्रसंग, क्रौर्य, दुःख आणि विनोद यांची सरमिसळ, सत्प्रवृत्तसत्ा्रवृत्त पात्रांचााात्रांचा दुष्ट स्वभावाच्यास्व्ावाच्या पात्रांनीाात्रांनी केलेला छळ ही अतिनाट्याचींतिनाट्याची महत्त्वाची वैशिष्ट्ये आहेत. नाटकांत नायक सर्व पातळ्यांवराातळ्यांवर पराभूतारा्ूत होऊन खलनायकाचा विजय होणार असेंसे वाटत असतानाचंसतानाच घटना प्रसंगांनाा्रसंगांना कलाटणी मिळते आणि शेवटी नायक विजयी होतो. याकरिता अतिनाट्यांमध्येंतिनाट्यांमध्ये योगायोग आणि पात्रांचेाात्रांचे स्वभावस्व्ाव परिवर्तनारिवर्तन ही सामग्री वापरलीवाारली जाते. पल्लेदाराल्लेदार संवाद, चेहऱ्याच्या हालचाली आणि संवादातून साधणारा उत्कट भावभिनय्ाव्िनय, थरारक पार्श्वसंगीताार्श्वसंगीत व प्रकाशयोजनाा्रकाशयोजना ही अतिनाट्याच्यांतिनाट्याच्या सादरीकरणाची काही प्रमुखा्रमुख वैशिष्ट्ये होत. मराठीत राम गणेश गडकरी लिखित भावबंधन्ावबंधन, बाळ कोल्हटकर लिखित वाहतो ही दूर्वांची जुडी, वसंत कानेटकर लिखित अश्रूंचींश्रूंची झाली फुले, इ. काही गाजलेली अतिनाट्येंतिनाट्ये आहेत.{{संदर्भ हवा}}
