"प्रणय" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक
Content deleted Content added
No edit summary |
छो Pywikibot 3.0-dev |
||
ओळ १५:
==संस्कृती==
प्रणय हा शब्द भारतीय संस्कृतीत अगदी व्यक्तीचे नाव या विशेषनाम स्वरूपातही येतो. शान्तिसूक्ते झाल्यानंतर अथर्ववेदात प्रणयसूक्ते आहेत. पतिपत्नीचे
ऋषी -मुनींनी प्रणयरत प्राण्यांच्या हत्येचाही निषेध केला आहे. प्राचीन साहित्यात प्रणयाची भरपूर वर्णने आढळतात. श्रीकृष्ण राधेचा प्रणयातील निर्मळपणा समाजाला आणि धर्माने मान्य होता.[[गाथा सप्तशती]]च्या लोकसाहित्य गाथातून महाराष्ट्रीय जीवनातील प्रणयाची वर्णने आढळतात. आदी शंकराचार्यांनी वादविवादात प्रणयासंदर्भातील भारतीय सनातन धर्मीय भूमिकेची मांडणी केली. मध्ययुगीन काळात भक्तिरसाकरिता प्रणयाची उदाहरणे संतवचनांमध्ये आढळतात.
ओळ २५:
१९५०च्या दशकात ताराबाई शिंदे यांनी स्त्रीपुरुषतुलना या ग्रंथातून स्त्रियांसमोरील प्रश्न परखडपणे मांडले. विभावरी शिरूरकर यांचा कळ्यांचे निःश्वास हा कथासंग्रह प्रकाशित झाल्यावर स्त्रियांच्या लेखनाला स्त्रीचे खरे सत्त्व सापडलेले आढळून येते. कळ्यांचे निःश्वास कथासंग्रहातील हिंदोळ्यावर या कथेची नायिका या व्यक्तिस्वातंत्र्याच्या प्रखर जाणीवांचा आविष्कार करते. व्यक्तिस्वातंत्र्य + वास्तववाद अशा प्रेरणा एकत्रित जागृत होऊन विभावरीबाई स्त्रीविश्वाचे खरेखुरे दर्शन घडविण्याकडे वळल्या.
भारतीय
१९६०च्या दशकानंतर समाजजीवनावर पाश्चात्त्य विचारसरणीचा हळूहळू परिणाम होऊन अधिक मोकळेपणा येत असल्याचे आढळून येते. तर स्वतःस [[संस्कृती रक्षक]] म्हणवणाऱ्यांकडून [[पाश्चिमात्त्यीकरण|पाश्चिमात्तयीकरणाच्या]] विरोधाच्या निमित्ताने [[व्हॅलेन्टाईन्स डे]]ला विरोधही होतो. त्याऐवजी [[वसंत पंचमी]] हा प्रणयदिन म्हणून साजरा करावा असे त्यांचे आवाहन असते. दुसरीकडे सिनेदिग्दर्शक [[अमोल पालेकर]] आणि [[वंदना खरे]] यांनी मराठी चित्रपटात आणि रंगभूमीवरील प्रणय विषय अधिक मुक्तपणे हाताळण्यास आरंभ केला असे आढळते.
|