"मराठी रंगभूमी" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक

{{विस्तार}}

{{विकिस्रोत}}

'''मराठी रंगभूमी''' खऱ्या अर्थाने इ.स.१८४३ मध्ये [[सांगली]] येथे उदयास आली. सांगली येथील संस्थानिक [[चिंतामणराव आप्पासाहेब पटवर्धन]] यांच्या आश्रयामुळे व प्रेरणेमुळे [[विष्णुदास भावे]] यांनी [[सीतास्वयंवर (इ.स. १८४३ नाटक)|सीता स्वयंवर]] या नाटकाचा प्रयोग केला. मराठीतील हे पहिले [[गद्य]]-[[पद्य]]मिश्रित नाटक जन्मास आले. [[नृत्य]], [[गायन]], [[अभिनय]], [[देव]], [[गंधर्व]], [[अप्सरा]], [[ऋषी]], [[विदूषक]], इत्यादींनी युक्त अशी ही पौराणिक नाटके सर्वसामान्यांची करमणूक करू लागली.

पौराणिक नाटकांतले संवाद गद्यपद्य रूपात असत. मात्र, नाटकाला लिखित [[संहिता]] असायची. अशा संहितेचे पुस्तक होऊ शकते याची कल्पना वाढत चाललेली होती. [[पौराणिक नाटके]] लोकप्रिय होत असताना इ.स.१८५६ मध्ये [[मुंबईत]] [[अमरचंद वाडीकर]] मंडळींनी [[फार्स]] एक हा नाटकाचा एक नवीन प्रकार हाताळला. त्याद्वारे असंभाव्य गोष्टी, उथळ विनोद असलेला एक नाट्य प्रकार रंगभूमीवर अवतरला. इंग्रजी नाटकेही याच काळात मुंबईत होत असायची. इंग्रजी रंगभूमीच्या अनुकरणाने मराठीत फार्स रूढ होत गेला.

* [[नाटक]]

 

{{संदर्भयादी}}