"उत्प्रेरक" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक

 

१८७७ मध्ये, जर्मन फिजिओलॉजिस्ट विल्हेल्म क्यूने (१८३७-१९००) यांनी प्रथमच या प्रक्रियेचे वर्णन करण्यासाठी ग्रीक ἔνζυμον, "leavened" किंवा "in yeast" या शब्दाचा वापर एंजाइम केला. एन्जाइम शब्द नंतर वापरला जाणारा पदार्थ जसे पेप्सीन यासारख्या अजैविक (नॉनव्हिलिव्हिंग) पदार्थांचा संदर्भ घेण्यात आला आणि शब्द फसफसण्याची क्रिया सजीव प्राण्यांनी तयार केलेल्या रासायनिक क्रियांचा संदर्भ देण्यासाठी वापरली गेली.

पेशीमध्ये सर्व चयापचय प्रक्रियांना सजीवांच्या शरीरात निर्माण होणारे द्रव्य उत्प्रेरकाच्या मदतीने रासायनिक अभिक्रिया वाढवणे आवश्यक आहे जेणेकरुन जीवन टिकवून ठेवण्यासाठी पुरेसा वेगाचा दर येऊ शकतात. चयापचय क्रिया या उत्प्रेराकांवर अवलंबून असतात. एन्झाईम्सचा अभ्यास याला '''एन्जोमॉलॉजी''' असे म्हणतात आणि '''स्यूडोनॅझिम''' विश्लेषणाचे एक नवीन क्षेत्र अलीकडेच वाढले आहे, उत्क्रांतीच्या वेळी काही एन्झाइम्सने जैविक उत्प्रेरकाचा वापर करण्याची क्षमता गमावली आहे विशेषता त्यांच्या '''अमीनो एसिड''' अनुक्रमांमधील प्रतिबिंबित होतात आणि असामान्य '''<nowiki/>'स्यूडोकॅटॅटिक' गुणधर्म'''. एडवर्ड बाचनेरने(Eduard Buchner)१९७९ मध्ये खमीरच्या अर्कांचा अभ्यास केला. बर्लिन विद्यापीठात त्यांनी केलेल्या संशोधनामध्ये त्यांनी हे निष्कर्ष काढले की खनिज पदार्थांद्वारे खनिज निष्कर्ष काढला जात असला तरीही या मिश्रणामध्ये जिवंत खत पेशी नसतात. त्यांनी सॅक्रोझ '''"झिमेझ"(zymase)''' च्या आंबायला ठेवावा याबद्दल <u>'''एन्झाइम्स'''</u> असे नाव दिले.१९०७ मध्ये "सेल फ्री फ्रिमेंटेशनची शोध" यासाठी त्यांना रसायनशास्त्रातील नोबेल पुरस्कार मिळाला. एन्झाइम हे सहसा ते करत असलेल्या कृतीनुसारच नामांकित केले जातात(उदा. लॅक्टोज असे एंझाइम असते जे लॅक्तोज वर काम करते )