पतंजली योग सूत्रे

योगसूत्रे हा योग तत्त्वज्ञानाचा मूळ ग्रंथ आहे. हे सात तत्त्वज्ञानांपैकी एक आणि योगशास्त्रावरील ग्रंथ आहे. योगसूत्रे 3000 वर्षांपूर्वी पतंजलीने रचली होती. त्यासाठी या विषयात पूर्वीपासून असलेले साहित्यही यामध्ये वापरले गेले. योगसूत्रांमध्ये मन एकाग्र करून ते भगवंतात विलीन करण्याचा नियम आहे . पतंजलीच्या मते, योग म्हणजे मनाच्या प्रवृत्तींना चंचल होण्यापासून रोखणे ( चित्रवृत्ति निरोधः ). म्हणजे मनाला इकडे तिकडे भटकू न देणे, ते फक्त एकाच गोष्टीत स्थिर ठेवणे म्हणजे योग.

योगसूत्र हा मध्ययुगीन काळातील सर्वात अनुवादित प्राचीन भारतीय मजकूर आहे, सुमारे 40 भारतीय भाषांमध्ये आणि दोन परदेशी भाषांमध्ये (प्राचीन जावानीज आणि अरबी . भाषांतरित केले गेले आहे. हे पुस्तक 12व्या ते 19व्या शतकापर्यंत मुख्य प्रवाहापासून धोक्यात आले होते, परंतु 19व्या-20व्या-21व्या शतकात ते पुन्हा चलनात आले आहे.

परिचय

सहा अस्तिक दर्शनांमध्ये (षडदर्शन) योगदर्शनाला महत्त्वाचे स्थान आहे. कालांतराने, योगाच्या विविध शाखा विकसित झाल्या ज्यांनी अनेक भारतीय पंथ, संप्रदाय आणि पद्धतींवर खूप प्रभाव पाडला.

योग, यम, नियम, आसन इत्यादी मूलभूत तत्त्वे ‘चित्तवृत्ति निरोध’ हा योग मानून मांडण्यात आली आहेत. प्रत्यक्ष स्वरूपात, तिन्हींचे मूलतत्त्व येथे आढळते. यावरही अनेक भाष्ये लिहिली गेली आहेत. आसन, प्राणायाम, समाधी इत्यादींच्या प्रेरणेने अनेक स्वतंत्र ग्रंथही रचले गेले.

योग तत्त्वज्ञानी पतंजली यांनी आत्मा आणि जगाच्या संबंधात सांख्य तत्त्वज्ञानाच्या तत्त्वांचे समर्थन केले आहे. सांख्यकारांनीही तीच पंचवीस तत्त्वे स्वीकारली आहेत. यातील वैशिष्टय़ म्हणजे कपिलच्या तुलनेत त्यांनी आणखी एक सव्वीसावा घटक 'पुरुषविष' किंवा देव मानला आहे.

पतंजलीचे योग दर्शन, समाधी, साधना, विभूती आणि कैवल्य या चार पायांमध्ये किंवा भागांमध्ये विभागलेले आहेत. समाधीपादात योगाची उद्दिष्टे आणि लक्षणे काय आहेत आणि त्याचे साधन कसे आहे हे सांगितले आहे. साधनापदात संकट, कर्मविपाक आणि कर्मफल इत्यादींची चर्चा आहे. योगाचे कोणते अंग आहेत, त्याचे परिणाम काय आहेत आणि अणिमा, महिमा इत्यादी सिद्धी कशा प्राप्त होतात हे विभूतिपदात सांगितले आहे. कैवल्य किंवा मोक्षाची चर्चा कैवल्यपदात केली आहे. थोडक्यात अविद्या, अस्मिता, राग, वैराग्य आणि अभिनिवेश हे पाच प्रकारचे दुःख असून कर्माच्या फळानुसार त्याला जन्म घ्यावा लागतो आणि आयुष्य व्यतीत करावे लागते, असा योग तत्त्वज्ञानाचा दृष्टिकोन आहे. पतंजलीने या सर्वांपासून दूर राहण्याचा आणि मोक्षप्राप्तीचा मार्ग म्हणून योग सांगितला आहे आणि सांगितले आहे की योगाच्या अंगांचे क्रमशः साधने केल्याने माणूस परिपूर्ण होतो आणि शेवटी मोक्ष प्राप्त होतो. देवाच्या संबंधात, पतंजली असे मानतात की तो शाश्वत, एक, अद्वितीय आणि तिन्ही कालखंड भूतकाळातील आहे आणि देव आणि ऋषी इत्यादींना त्याच्याकडून ज्ञान प्राप्त होते. योग दर्शनात संसार दुःखी आणि अशुभ मानला जातो. ते आत्मा किंवा आत्म्याच्या मोक्षासाठी योग हा एकमेव मार्ग मानतात.

पतंजलीने मनाच्या या पाच प्रकारच्या वृत्तींचा विचार केला आहे, ज्याला त्यांनी 'चित्तभूमी' असे नाव दिले आहे. त्यांनी म्हणले आहे की योग पहिल्या तीन मनात होऊ शकत नाही, फक्त शेवटच्या दोन मनात. या दोन भूमीत सांप्रज्ञा आणि असमप्रज्ञा असे दोन प्रकारचे योग असू शकतात. ज्या अवस्थेमध्ये ध्येयाचे स्वरूप दिसते, तिला सांप्रज्ञा म्हणतात. हा योग पाच प्रकारच्या दुःखांचा नाश करणारा आहे. असमप्रज्ञा असे म्हणतात की ज्या स्थितीत कोणत्याही प्रकारची वृत्ति उगवत नाही, म्हणजे जाणता आणि ज्ञात असा भेद नसतो, फक्त संस्कार राहतो. ही योगाची शिखरभूमी मानली जाते आणि ती सिद्धीस गेल्यावर मोक्ष प्राप्त होतो.

योगसाधनेच्या पद्धतीत असे सांगितले आहे की, प्रथम स्थूल विषयाच्या आधारे चालावे, नंतर सूक्ष्म वस्तू घेऊन शेवटी सर्व विषय सोडून चालावे व मन स्थिर करावे. मनाच्या प्रवृत्ती थांबवण्यासाठी जे उपाय सांगितले आहेत ते पुढीलप्रमाणे आहेत:-

सराव आणि वैराग्य, देवाची उपासना, प्राणायाम आणि समाधी, वस्तूंपासून अलिप्तता इ. असेही म्हणले गेले आहे की जे लोक योगाभ्यास करतात त्यांच्यामध्ये अनेक प्रकारच्या असाधारण शक्ती असतात ज्यांना 'विभूती' किंवा ' सिद्धी ' म्हणतात. यम, नियम, आसन, प्राणायाम, प्रत्याहार, धारणा, ध्यान आणि समाधी ही योगाची आठ अंगे म्हटली आहेत आणि योगाच्या प्राप्तीसाठी या आठ अंगांची साधने आवश्यक व अनिवार्य आहेत असे सांगितले आहे. या प्रत्येकाच्या खाली अनेक गोष्टी आहेत. असे म्हणतात की ज्या व्यक्तीने योगाची ही आठ अंगे सिद्ध केली आहेत, तो सर्व प्रकारच्या संकटांतून मुक्त होतो, अनेक प्रकारच्या शक्ती प्राप्त करतो आणि शेवटी तो कैवल्य (मुक्तीचा) भाग बनतो. सृष्टी इत्यादी संबंधात योगाचेही सांख्यांचे मत आहे, त्यामुळे सांख्यला 'ज्ञानयोग' आणि योगास 'कर्मयोग' असेही म्हणतात.

पतंजलीच्या सूत्रावरील सर्वात जुने भाष्य वेद व्यासांचे आहे. त्यावर वाचस्पती मिश्राची वर्तिका आहे. विज्ञानभिक्षाचा ' योगसारसंग्रह ' हा देखील योगाचा एक प्रामाणिक ग्रंथ मानला जातो. भोजराजाची योगसूत्रांवरही वृत्ती आहे (भोजवृत्ति ) .

मागून योगशास्त्रात बरीच तंत्रे होती आणि ' कायाव्यूह ' खूप विस्तारला होता, त्यानुसार शरीराच्या आत अनेक प्रकारची चक्रे निर्माण झाली होती. क्रियांचाही विस्तार झाला आणि हठयोगाची एक वेगळी शाखा उदयास आली; ज्यामध्ये नेति, धौती, वस्ती इत्यादी, शतकर्म आणि नाडीशोधना इत्यादींचे वर्णन केले आहे. शिवसंहिता, हठयोग प्रदीपिका, घेरंडा संहिता इत्यादी हठयोगाचे ग्रंथ आहेत. मत्स्येंद्रनाथ (मच्छंदरनाथ) आणि त्यांचे शिष्य गोरखनाथ हे हठयोगाचे महान गुरू आहेत.

पुस्तकांची संघटना

हे चार पाय किंवा भागांमध्ये विभागलेले आहे-

• समाधी पद (५१ सूत्रे)
• साधना पद (५५ सूत्रे)
• विभूती पद (५५ सूत्रे)
• कैवल्य पद (३४ सूत्रे)

कुलसूत्र = १९५ समाधी पद - या ग्रंथाच्या या भागात योगशास्त्राची सुरुवात व त्याची लक्षणे, मनातील व्रतांचे भेद व त्याची लक्षणे, मनाच्या वृत्तींचा विरोध, समाधीचे वर्णन, महत्त्व भगवंताची सृष्टी, मनाचे विचलन आणि ते दूर करण्याचे उपाय, मन स्थिर करण्याचे विविध मार्ग, समाधीचे इतर भेद आणि त्यांचे विविध प्रकार सांगितले आहेत.

या विभागात रोगाचे स्वरूप व त्याची अनेक फळे, अविद्या इत्यादी, पाच प्रकारच्या क्लेशांचा नाश करण्याचा मार्ग, द्रष्टा, द्रष्टा आणि मनुष्याचे स्वरूप, निसर्ग आणि मनुष्य यांचे मिलन, आठ अंगे. योगाचे वर्णन केले आहे.

विभूती पद - ग्रंथाच्या या भागात धारणा ध्यान समाधीचे वर्णन केले आहे, संयमाचे प्रकटीकरण, मनाच्या परिणामाचा विषय, प्रकृतीचे विविध परिणाम, दैनंदिन पदार्थ, पुढील विषयांमध्ये, संयमाचे अनेक परिणाम, बुद्धी., ज्ञान आणि फक्त घेणे यावर चर्चा केली आहे.

कैवल्यपद - यामध्ये इच्छांची शून्यता आणि त्यांचे स्वरूप आणि सिद्धी प्राप्तीसाठीचे गुण आणि जत्ती आंतरपरिणाम, मन, धर्म, मेघ समाधी आणि केवळ व्यवस्था या गुणांचे वर्णन सांगितले आहे

हा एक धार्मिक ग्रंथ मानला जातो परंतु त्याचा धर्म कोणत्याही देवतेवर आधारित नाही. तो शारीरिक योगासनांचा शास्त्रही नाही. हे आत्मा आणि परमात्मा यांच्या योग किंवा ऐक्याबद्दल आणि ते साध्य करण्याच्या नियम आणि पद्धतींबद्दल आहे. याला अष्टांग योग असेही म्हणतात कारण पतंजलीने ते आठ अंगांमध्ये स्पष्ट केले आहे. हे आठ भाग म्हणजे यम, नियम, आसन, प्राणायाम, प्रत्याहार, धारणा, ध्यान आणि समाधी .

नंतरच्या अनेक धार्मिक व्यक्तींनी त्यावर भाष्य केले आणि या शास्त्राच्या विकासासाठी हातभार लावला. विशेषतः, जैन धर्मातील हेमचंद्राचार्यांनी अपभ्रंशापासून उगम पावलेल्या हिंदीत वर्णन करून एक मोठा पंथ स्थापन केला. त्यांच्या पंथातील अनेक घटक पतंजली योग सूत्रांमधून घेतले आहेत. स्वामी रामदेव, महेश योगी इत्यादी अनेक धार्मिक गुरूंनी योग सूत्रांचे एक किंवा अनेक भाग त्यांच्या शिक्षणाचा मुख्य भाग बनवले आहेत.

अष्टांग योग - योगाचे आठ अंग

महर्षी पतंजलींनी योगाची व्याख्या ' मनातील प्रवृत्तींचे निर्मूलन' अशी केली आहे . योगसूत्रांमध्ये त्यांनी संपूर्ण आरोग्य आणि शारीरिक, मानसिक आणि आध्यात्मिक शुद्धीसाठी आठ अंगी योगाचा मार्ग तपशीलवार सांगितला आहे. अष्टांग, आठ अंगे असलेला, योग हा आठ भिन्न पायऱ्यांचा मार्ग म्हणून घेऊ नये; हा एक आठ-आयामी मार्ग आहे ज्यामध्ये एकाच वेळी आठ आयामांचा सराव केला जातो. योगाचे हे आठ अंग आहेत योगगानुष्ठानदशुद्धिक्षये ज्ञानदीप्ती रविवेकाख्यते: 28 तात्पर्य :-योगांगनुष्ठानात् = यम, नियम इत्यादी अष्टविद योगाच्या अंगांचे अनुष्ठान किंवा आचरण केल्याने प्रकाश प्राप्त होतो. योगाच्या इंद्रियांचे सतत सेवन केल्याने चित्तवृत्ति बंद होते, चित्ताचे विक्षेप होत नाही. अज्ञान, अस्मिता इत्यादी दुःखांच्या समाप्तीमुळे ज्ञानाचा प्रकाश प्राप्त होतो. = योगाचे जे भाग पुढे वर्णन करायचे आहेत, त्या योग-अंगांच्या अनुष्ठानाने, ज्ञानाच्या अभ्यासाने, निरंतर सेवनाने, ज्ञानाचा उदय होईपर्यंत सर्व प्रकारच्या अशुद्धींचा नाश होतो, म्हणजे, सत्त्वगुण-प्रधान मनाचे ज्ञान. अविद्या-अस्मिता-राग-द्वेय-अभिवेश या स्वरूपातील अशुद्धता नसल्यामुळे प्राप्त होणारा ज्ञानाचा प्रकाश म्हणजेच विवेक ज्ञानाचा उदय होईपर्यंत. रजोगुण आणि तमोगुणांबद्दल अज्ञान असलेल्या प्रकाशमान सत्त्वगुणविशिष्ट मनाचा परिणाम, म्हणजे योगासनांच्या अनुष्ठानाने पंचविध क्लेश नाहीसे होतात आणि दोषरहित चित्ताचे केवळ सात्त्विक फल प्राप्त होते. अशा प्रकारे ज्ञानाचा प्रकाश प्राप्त होतो. त्या विवेकख्यतिच्या (निसर्गाच्या ज्ञानाच्या) अभ्यासाने सात्त्विक परिणाम प्राप्त करण्याचे कारण मन आहे. इति अर्थ = हा अर्थ आहे. २८ या आठ योग-इंद्रियांच्या कर्मकांडाने किंवा आचरणाने सर्व अशुद्धी किंवा क्लेश नष्ट होतात.