जादू

जादू म्हणजे विश्वास, विधी किंवा कृतींचा वापर असतो, ज्यामध्ये नैसर्गिक किंवा अलौकिक प्राणी व शक्ती हाताळल्या जातात. शही एक अशी श्रेणी आहे ज्यामध्ये धर्म आणि विज्ञान या दोन्हीपेक्षा वेगळ्या समजल्या जाणाऱ्या विविध समजुती आणि प्रथा आहेत.

मेरी स्पार्टाली स्टिलमनचे चित्र: The Enchanted Garden of Messer Ansaldo

जादूची आजही अनेक संस्कृतींमध्ये महत्त्वाची धार्मिक आणि औषधी भूमिका आहे. एकोणिसाव्या शतकाच्या उत्तरार्धात आणि विसाव्या शतकाच्या पूर्वार्धात, पाश्चात्य विचारवंतांना जादूचा सराव आदिम मानसिकतेचे लक्षण समजले आणि सामान्यतः लोकांच्या उपेक्षित गटांना त्याचे श्रेय दिले.

आधुनिक जादूटोणा आणि निओपागन धर्मांमध्ये, अनेक स्वयं-वर्णित जादूगार आणि चेटकीण नियमितपणे विधी जादू करतात; एखाद्याच्या इच्छेच्या बळावर भौतिक जगामध्ये बदल घडवून आणण्याचे तंत्र म्हणून जादूची व्याख्या करतात. ही व्याख्या अलेस्टर क्रॉली (1875-1947) या प्रभावशाली ब्रिटिश जादूगाराने लोकप्रिय केली आणि तेव्हापासून इतर धर्मांनी (उदा. विक्का आणि लावेयन सैतानिझम) आणि जादुई प्रणाली (उदा. अराजक जादू) यांनी ती स्वीकारली.

जादूतंत्र

इतिहासकार रोनाल्ड हटन यांनी इंग्लिश भाषेतील जादूटोणा या शब्दाच्या चार वेगळ्या अर्थांची उपस्थिती नोंदवली आहे. ऐतिहासिकदृष्ट्या, हा शब्द प्रामुख्याने अलौकिक किंवा जादुई माध्यमांद्वारे इतरांना हानी पोहोचवण्याच्या प्रथेला संदर्भित करतो. हे हटनच्या मते, या शब्दाची "सर्वात व्यापक आणि वारंवार" समज आहे. शिवाय, हटनने सध्याच्या वापरातील इतर तीन व्याख्या देखील लक्षात ठेवल्या आहेत; परोपकारी किंवा द्वेषपूर्ण हेतूसाठी, जादुई कृत्ये करणाऱ्या कोणालाही संदर्भ देण्यासाठी; विक्काच्या आधुनिक मूर्तिपूजक धर्माच्या अभ्यासकांसाठी; किंवा पुरुष अधिकाराचा प्रतिकार करणाऱ्या आणि स्वतंत्र महिला अधिकाराचा दावा करणाऱ्या स्त्रियांचे प्रतीक म्हणून. जादूटोण्यावरील विश्वास बहुधा समाज आणि समूहांमध्ये असतो ज्यांच्या सांस्कृतिक चौकटीत जादुई जगाचे दृश्य समाविष्ट असते.

जादूगार म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्यांना त्यांच्या समाजातील इतर सदस्यांकडून अनेकदा संशयाचा सामना करावा लागला आहे.[230] हे विशेषतः असे घडते जर हे जाणलेले जादूगार एखाद्या विशिष्ट समाजात, जसे की परदेशी, स्त्रिया किंवा खालच्या वर्गात आधीच नैतिकदृष्ट्या संशयित समजल्या जाणाऱ्या सामाजिक गटांशी संबंधित असतील. या नकारात्मक संगतींच्या विपरीत, जादुई असे लेबल लावलेल्या क्रियाकलापांच्या अनेक अभ्यासकांनी त्यांच्या कृती परोपकारी आणि फायदेशीर असल्यावर जोर दिला आहे.[232] हे सामान्य ख्रिश्चन मताशी विरोधाभास करते की जादूचे प्रकार म्हणून वर्गीकृत केलेल्या सर्व क्रियाकलाप जादूगाराच्या हेतूकडे दुर्लक्ष करून आंतरिकरित्या वाईट आहेत, कारण सर्व जादुई क्रिया राक्षसांच्या मदतीवर अवलंबून असतात.

जादूगाराच्या पद्धतींबाबत परस्परविरोधी वृत्ती असू शकते; युरोपियन इतिहासात, अधिका-यांचा असा विश्वास होता की धूर्त लोक आणि पारंपारिक उपचार करणारे हानीकारक आहेत कारण त्यांच्या पद्धती जादुई मानल्या जात होत्या आणि अशा प्रकारे राक्षसांच्या संपर्कातून उद्भवतात, तर स्थानिक समुदाय या व्यक्तींना महत्त्व देऊ शकतो आणि त्यांचा आदर करू शकतो कारण त्यांची कौशल्ये आणि सेवा फायदेशीर मानल्या जातात.

पाश्चात्य समाजांमध्ये, जादूची प्रथा, विशेषतः हानीकारक असताना, सहसा स्त्रियांशी संबंधित होती. उदाहरणार्थ, सुरुवातीच्या आधुनिक काळातील जादूटोणा चाचण्यांदरम्यान, चेटकीण म्हणून मृत्युदंड देण्यात आलेल्यांपैकी तीन चतुर्थांश महिला होत्या, फक्त एक चतुर्थांश पुरुष होत्या. या काळात महिलांना जादूटोणा केल्याबद्दल आरोपी आणि दोषी ठरवले जाण्याची शक्यता जास्त होती कारण त्यांची स्थिती कायदेशीरदृष्ट्या अधिक असुरक्षित होती, ज्या स्त्रियांना त्यांच्या पुरुष नातेवाईकांपेक्षा कमी किंवा कोणतेही कायदेशीर स्थान नव्हते. पाश्चिमात्य संस्कृतीत स्त्री आणि जादू यांच्यातील वैचारिक दुवा असा असू शकतो कारण जादुई मानल्या जाणाऱ्या अनेक क्रिया - प्रजननक्षमतेला प्रोत्साहन देण्यापासून ते गर्भपातासाठी औषधोपचारापर्यंत - स्त्री क्षेत्राशी संबंधित होत्या. अनेक संस्कृतींनी स्त्रियांना बौद्धिक, नैतिक, आध्यात्मिक आणि शारीरिक स्तरावर पुरुषांपेक्षा कनिष्ठ असल्याचे चित्रित केले या वस्तुस्थितीशी देखील हे जोडलेले असू शकते.

जादूगार

जादूचे लेबल लावलेल्या अनेक प्रथा कोणीही करू शकतात. उदाहरणार्थ, काही विशेष ज्ञान नसलेल्या व्यक्तींद्वारे किंवा विशिष्ट सामर्थ्याचा दावा नसलेल्या व्यक्तींद्वारे काही जादूचे पठण केले जाऊ शकते. इतरांना ते पार पाडण्यासाठी विशेष प्रशिक्षणाची आवश्यकता असते. अधूनमधून जादुई कृत्ये करणाऱ्या काही व्यक्तींना जादूगार म्हणून ओळखले जाते, किंवा जादूगार/चेटूक, चेटकीण किंवा धूर्त लोक यासारख्या संकल्पनांसह ओळखले जाते. जादूगार म्हणून ओळख एखाद्या व्यक्तीच्या स्वतःबद्दलच्या स्वतःच्या दाव्यांमुळे उद्भवू शकते किंवा इतरांनी त्यांच्यावर लावलेले लेबल असू शकते. नंतरच्या प्रकरणात, एखादी व्यक्ती असे लेबल स्वीकारू शकते, किंवा ते ते नाकारू शकते, कधीकधी तीव्रतेने.

आर्थिक प्रोत्साहने असू शकतात ज्याने व्यक्तींना जादूगार म्हणून ओळखण्यास प्रोत्साहित केले. पारंपारिक उपचार करणाऱ्यांच्या विविध प्रकारांच्या बाबतीत, तसेच नंतरच्या टप्प्यातील जादूगार किंवा भ्रमवादी, जादूगाराचे लेबल नोकरीचे वर्णन बनू शकते. इतर लोक अशा ओळखीचा दावा करतात की त्यांच्याकडे विशिष्ट असामान्य शक्ती किंवा प्रतिभा आहे. अशी भूमिका कोण घेऊ शकते यासंबंधी वेगवेगळ्या समाजांचे वेगवेगळे सामाजिक नियम आहेत; उदाहरणार्थ, हा कौटुंबिक आनुवंशिकतेचा प्रश्न असू शकतो, किंवा अशा पद्धतींमध्ये गुंतण्याची परवानगी कोणाला आहे यावर लिंग बंधने असू शकतात. जादुई शक्ती देण्याचे श्रेय विविध प्रकारच्या वैयक्तिक वैशिष्ट्यांना दिले जाऊ शकते आणि बऱ्याचदा ते जगात असामान्य जन्माशी संबंधित असतात. उदाहरणार्थ, हंगेरीमध्ये असे मानले जात होते की टाल्टो दात किंवा अतिरिक्त बोटाने जन्माला येईल. युरोपच्या विविध भागांमध्ये, असे मानले जात होते की एक कौल घेऊन जन्माला आल्याने मुलाला अलौकिक क्षमतांशी जोडले जाते. काही प्रकरणांमध्ये, अशा पद्धतींमध्ये तज्ञ म्हणून भूमिका घेण्यापूर्वी विधी दीक्षा आवश्यक असते, आणि इतरांमध्ये अशी अपेक्षा असते की एखाद्या व्यक्तीला दुसऱ्या तज्ञाकडून मार्गदर्शन मिळेल.