चंग काई-शेक

(च्यांग कै शेक या पानावरून पुनर्निर्देशित)
हे चिनी नाव असून, आडनाव चंग असे आहे.

चंग काई-शेक (३१ ऑक्टोबर १९८७ - ५ एप्रिल १९७५) १९२८ ते १९७५ दरम्यान चीनच्या प्रजासत्ताकाचा नेता म्हणून काम करणारे एक राजकीय आणि सैन्य नेते होते.

चंग काई-शेक

चियांग कुओमिंगांग (केएमटी), चीनी राष्ट्रवादी पक्षाचा प्रभावशाली सदस्य, तसेच सन यट-सेन यांच्या निकट सहयोगी होत्या. चियांग कुओमिंगांगच्या व्हामपोआ मिलिटरी अकॅडमीचे कमांडंट बनले आणि १९२६ च्या सुमारास कॅन्टन कौलच्या नंतर केएमटीच्या नेतृत्वाखाली सूर्य यांची जागा घेण्यात आली. पक्षाच्या डाव्या पक्षाने निष्कसित केल्यामुळे चंगने चीनच्या डाव्या पंक्तीला उत्तरोत्तर स्थगित केले. अनेक सरदार

1 9 28 ते 1 9 48 पर्यंत, चियांग चीन गणराज्य राष्ट्रवादीच्या राष्ट्रीय सैन्य परिषदेचे अध्यक्ष (आरओसी)चे अध्यक्ष होते. चिनांग सामाजिक रूढीवादी, नवीन जीवन चळवळीत पारंपारिक चिनी संस्कृतीचा प्रचार आणि एक सत्ताधारी सरकारच्या बाजूने सॅनचे राष्ट्रवादी लोकशाही समाजवाद दोन्ही पक्षांना नाकारत होते. [उद्धरण आवश्यक] कम्युनिस्टांसोबत सनचा चांगला संबंध राखण्यात अक्षम, चियांगने त्यांना एक शांघाय येथे हत्याकांड आणि Kwangtung आणि इतरत्र बंड करून दडपशाही करणे.

दुसरे चीन-जपान युद्ध सुरू झाल्यानंतर, जे नंतर दुसरे महायुद्ध चीनी थिएटर बनले, Zhang Xueliang चियांग अपहरण आणि कम्युनिस्ट सह एक द्वितीय युनायटेड फ्रंट स्थापन करण्यासाठी त्याला obliged. जपानी सैन्याच्या पराभवानंतर अमेरिकेने प्रायोजित असलेले मार्शल मिशन 1 9 46 साली अयशस्वी ठरले. 1 9 46 साली चीनी गृहयुद्ध पुन्हा सुरू झाले. चीनच्या कम्युनिस्ट पार्टी (सीसीपी) ने माओ जेजॉॅंग यांच्या नेतृत्वाखाली राष्ट्रावाद्यांना पराभूत करून आणि राष्ट्रवादाची घोषणा केली. चीनच्या प्रजासत्ताक चीन 1 9 4 9 मध्ये. चियांगची सरकार आणि सैन्य ताइवानकडे परत गेले, जेथे चियांगाने "व्हाईट टेरर" म्हणून ओळखल्या गेलेल्या काळात मार्शल लॉ लगावले आणि समीक्षणावर छळ केला. तैवानला स्थलांतर केल्यानंतर, चियांग सरकारने आपला मुख्य भूमी चीनला पुन्हा घेण्याचा उद्देश जाहीर केला. 1 9 75 मध्ये चीनच्या प्रजासत्ताकाचा अध्यक्ष आणि कुओमिंगॉंगचा जनरल म्हणून तायवानने सुरक्षितपणे तायवानवर सत्ता गाजवली.[१][२][३]

बाह्य दुवे संपादन

  1. ^ [१]
  2. ^ Zarrow, Peter Gue (2005). China in War and Revolution, 1895–1949. pp. 230–231.
  3. ^ [२]