"बलुतेदार" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक

महाराष्ट्र् हे राज्य शेतीप्रधान राज्य आहे. पूर्वी खेडेगावांमध्ये वस्तु-विनिमय पद्धत अस्तित्वात होती या पद्धतीच्या केंद्रस्थानी शेतकरी होता. म्हणजेच शेतकरी हा धान्य पिकवत असे आणि जे शेतकरी नव्हते ते शेतकर्‍यास व इतरांस सेवा पुरवीत असत. यामध्ये जे शेतकर्‍याच्या नैमित्तिक स्वरूपाच्या गरजा पुरवत त्यांना [[#अलुतेदार|अलुतेदार]] ([[नारू]]) तर जे महत्त्वाच्या व नेहमीच्या गरजा भागवीत त्यांना [[बलुतेदार]] ( [[कारू]]) असे म्हणत. हे गावाचे वतनदार असत आणि पिढ्यान्‌पिढ्या तेच ठरावीक काम करीत.

काही ठिकाणी ही यादी कुंभार, कोळी, गुरव, चांभार, तेली, न्हावी, परीट, भाटभट, महार, मांग, लोहार, सुतार अशी दिली आहे. क्वचित काही ठिकाणी ’तेली’ऐवजी ’मुलाणा’ दिले आहे. याचा अर्थ असा की बलुतेदारांची नावे इलाख्या-इलाख्यात वेगवेगळी असू शकते. यादी कोणतीही असली तरी प्रत्येक गावात बाराही बलुतेदार असतीलच असे नाही.

१७९८ साली कर्नल टोन हे पेशवा सैन्याचे commander होते, त्यांनी असे लिहून ठेवले आहे कि "तीन प्रमुख समाजांनी मराठा ही जात तयार झाली आहे यामध्ये गवळी (शेतकरी-गोपालक, कुणबी (शेतकरी), धनगर (मेषपालक) हे लोक खरे मराठा आहेत." मराठा हा शब्द जातीसाठी कधीपासून वापरला जाऊ लागला हे सांगणे कठीण आहे. पण जर इंग्रज सरकारची कागदपत्रे तपासली तर आपल्या मराठा- गवळी, मराठा- धनगर, मराठा-सोनार, मराठा-सुतार, मराठा-लोहार असा उल्लेख आढळतो.