"संत" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक
Content deleted Content added
नवीन पान: The term saint refers to a person who is recognized as having attained a certain level of holiness. It is used within Christianity, with definitions varying by denomination... |
No edit summary |
||
ओळ १:
The term saint refers to a person who is recognized as having attained a certain level of holiness. It is used within Christianity, with definitions varying by denomination, but English-language publications will sometimes use the term "saint" to describe a revered person from another religion. The word itself means “Holy” and is derived from the Latin sanctus. The concept originates in early Greek Christian literature with the use of the word hagios (Greek άγιος meaning "holy" or "holy one") and in the New Testament, where it is used to describe the followers of Jesus of Nazareth.[1]
Line ५० ⟶ ४९:
Anthropologists have also noted the parallels between the regard for some Sufi figures in popular Muslim observance and Christian ideas of sainthood. In some Muslim countries there are shrines at the tombs of Sufi "saints", with the observation of festival days on the anniversary of death, and a tradition of miracle-working. In some cases, the rites are observed according to the solar calendar, rather than the normal Islamic lunar calendar.[5]
While there are parallels between these (and other) concepts and that of sainthood, it is important to remember that each of these concepts has specific meanings within their given religion, and not all of those meanings are identical with the meaning of the idea of sainthood. Also, several religions which are at times considered to be new religious movements have taken to using the word, sometimes in cases where the people so named were not even Christians. Some of the Cao Dai saints and Saints of Ecclesia Gnostica Catholica are examples of such.
भक्तिरंग - संतत्व
संत या शब्दाचा धात्वर्थ सद्‌वस्तू असा आहे. तीनही काळी जिच्या स्वरूपात बदल होत नाही आणि जिचा अभाव कोणत्याही काळी सिद्ध होत नाही अशी जी चैतन्य वस्तू, तिलाच संत असे म्हणतात. देहाहंकाराशी लढून, त्याचा निप्पात करून, कार्यकारण उपाधीवर विजय मिळवून जो आत्मरूप बनला आहे, त्याला मिळणारी एक महान पदवी म्हणजे संतत्व होय. साधू, संत, सज्जन आणि भगवद्‌भक्त हे साधारणपणे एकच असतात. गीताशास्त्रातील दुसर्‍या अध्यायातील स्थितप्रज्ञ, सहाव्या अध्यायातील योगी, बाराव्या अध्यायातील ज्ञानोत्तर भक्त, चौदाव्या अध्यायातील गुणातीत आणि अठराव्या अध्यायातील कर्मसंन्यासी, हे सर्व एकच. ब्रह्मनिष्ठ किंवा ईश्‍वरभावाला प्राप्त झालेल्या विभूतींची नावे जरी भिन्न असली तरी वृत्ती सारखीच असते. भागवतात अशा महात्म्यांना "भागवत' किंवा भागवतोत्तम संत असे म्हणतात. हे भागवतोत्तम सत्पुरुष समदर्शी असतात. सम याचा एक अर्थ व्यावहारिकाच्या म्हणजे उपाधीच्या पलीकडचा, तर सम शब्दाचा दुसरा अर्थ ब्रह्म म्हणजेच सर्वच ब्रह्म किंवा ईश्‍वर पाहणारा, असा आहे. मुंडकोपनिषदात "श्रोत्रियं ब्रह्मनिष्ठं' अशी संतांची लक्षणे सांगितली आहेत. श्रुतिसंपन्नता आणि ब्रह्मनिष्ठता याबरोबरच कृपाळूपणा हा संतांचा महत्त्वाचा गुण. श्रुतिसंपन्नतेने ब्रह्मनिष्ठ झालेले संत कृपेचा वर्षाव करतात.
साधुसंत मायबाप
तिंही केले कृपादान ।
पंढरिये यात्रे नेले
घडले चंद्रभागे स्नान ।।
आणि संतकृपेनेच ही भूलोकीच्या वैकुंठाची वाट गवसते.
[[वर्ग:भाषांतर]]
| |||